Cieszę się, że mimo wszystko podobało się c: Czas na rozdział II ^^
______________________________________________________

Rozdział II

Namida wybiegła z laboratorium profesora wesoło wołając - Dostałam swojego pierwszego pokemona! Od teraz będę podróżować z moim nowym przyjacielem! Będziemy najlepsi! . Biegła ile sił w nogach przez las, aż natknęła się na polanę. Od razu postanowiła tam odpocząć i zaprzyjaźnić się z pokemonem, zanim jednak to zrobiła dokładnie przeskanowała swojego przyjaciela.

Chimchar
Płeć : Samiec
Ataki : Tunel, Drapanie, Miotacz płomieni

Po przeskanowaniu wypuściła stworka z PokeBalla. Chimchar rozglądał się dookoła, podziwiając piękny leśny krajobraz. Kiedy jego wzrok zatrzymał się na twarzy dziewczynki, powiedział cichym, niepewnym głosem - Chimchar...chim.. - Namida nie była pewna, co to może znaczyć, ale od razu wesoło odpowiedziała - Nie bój się mój mały przyjacielu, jestem Twoją trenerką i obiecuję, że będziemy się świetnie razem bawić!. Chimchar jeszcze przez chwilę wahał się, jednak mała Namida uśmiechnęła się szeroko, i ponownie zapewniła pokemona - Na prawdę, możesz mi zaufać. Po tych słowach pokemon podszedł do niej, i ją przytulił. Dziewczynka odwzajemniła uścisk, a potem powolnym krokiem ruszyli drogą leśną przed siebie, w poszukiwaniu przygód. Idąc drogą  spotkali mnóstwo dzikich pokemonów, jednak na żadnego z nich Namida nie miała ochoty. Kontynuując wędrówkę doszli do kolejnej, jednak mniejszej polany, która była oświetlona przez promienie słoneczne. Oboje zdecydowali się tam zatrzymać. Namida rozłożyła koc, a potem wyjęła trochę jagód, które spakowała jej mama i wręczyła je swojemu przyjacielowi - Proszę, zjedz, na pewno jesteś głodny - powiedziała uśmiechając się. Chimchar zjadł je a potem zaczął podskakiwać i biegać dookoła koca. Niedługo po tym ruszyli dalej. Doszli do skrzyżowania, przy którym stał mały drogowskaz z napisem :

"Safari dla trenerów 500m"

Kiedy tylko dziewczynka przeczytała tą informację spytała się pupila - Co Ty na to? Takie safari to dobry trening, co więcej tam zawsze jest mnóstwo rzadkich pokemonów do złapania! Chimchar przytaknął głową i czym prędzej ruszyli w stronę Safari. Po 200 metrach droga dobiegła końca, jednak odchodziła od niej mniejsza, prowadząca przez las ścieżka. Namida zawahała się. Ponownie spytała towarzysza o zdanie - Myślisz, że powinniśmy tędy iść?
- Chimchar...chimchar - kolejny raz pokemon przytaknął.
- Zatem ruszajmy! - dodała wesoło, i raźnym krokiem zaczęli stąpać po owej dróżce. Jednak już po chwili mała Namida poczuła, jak grunt usuwa się jej spod nóg - to była pułapka. W ostatniej chwili dziewczynka wypchnęła Chimchara na ziemię i krzyknęła - Uciekaj, ratuj się! Ja sobie jakoś poradzę! Mimo nawoływań trenerki pokemon nie dawał za wygraną - dzielnie próbował ją wyciągnąć. Wskoczył do dziury, jednak na próżno. Dziewczyna ponownie go wypchnęła na ziemię i tym razem jej ton zmienił się na stanowczy - Mały, musisz stąd uciekać! Mi nic nie zrobią, bo pewnie ta pułapka została zastawiona na dzikie pokemony, ale gdyby Ciebie tu zastali...aż boję się pomyśleć! Na prawdę ratuj się, bo jak tutaj przyjdą Ci kłusownicy to zrobią Ci krzywdę! Laboratorium profesora jest niedaleko, tam powinieneś się schronić, i może dostaniesz szansę, i inny trener Cię wybierze! . Po tych słowach zrozpaczony Chimchar pobiegł drogą w stronę domu. Namida zaś siedziała w owej dziurze, z nadzieją, że szybko ktoś, kto zastawił tą pułapkę przyjdzie i ją wyciągnie (...) Nastała noc, a nikogo nie było widać, ani słychać. Dziewczynka bała się, jednakże poprzez zmęczenie zasnęła. Kiedy obudziła się rano, spojrzała jeszcze zaspanymi oczami w górę i zobaczyła nogi. Nogi jakiegoś mężczyzny, a potem poczuła ból, i ukazała jej się ciemność. Straciła przytomność.

C.D.N.

P.S Mam nadzieję, że się podobało : <

Ostatnio edytowany przez Itasiek (2011-07-07 16:25:01)

Więc mnie osobiście się podoba... w miarę. Taka zwykłe historyjka, czyta się przyjemnie.
Szkoda że tą pułapką nie były wnyki, takie fajnee, wgryzające się do kości.
Ogólnie na razie jest zbyt mało bym powiedział cokolwiek sensownego.

Ps: A co mi tam zareklamuje się... zapraszam do mego FF znajdującego się na tym forum link w sygnie...

Niee, właśnie o to mi chodziło, żebym wiedziała na przyszłość co zmienić, lub po prostu czego unikać : D. Co do pisowni słowa "naprawdę" to sama nie jestem pewna...chyba można pisać i tak i tak, no ale, następnym razem napiszę łącznie : D. W sumie to jest stary FanFick, więc nie piszę  go bierząco, ale zapamiętam Twoje cenne rady . No, a teraz łapajcie III rozdział.  
________________________________________________________________________

Rozdział III

Pomieszczenie, w którym została uwięziona dziewczynka nie było za duże. Nie było w nim żadnych mebli, ani dywanu. Grube, stalowe drzwi, z małym otworem sprawiały, że dziewczynka czuła się jak w więzieniu. Małe okno, w których zostały zamontowane kraty, tak, aby nikt i nic się przez nie wydostało zdobiło ciemno szare ściany. Namida siedziała w kącie. Miała skrępowane ręce i nogi grubą liną. Na twarzy natomiast miała mocno zawiązaną chustę, aby nie mogła wydać żadnego dźwięku. Czuła na plecach ból, a ręce miała pełne ran. Nie była pewna, co się z nią działo, ale wierzyła, że to tylko zwykłe nieporozumienie, i jak tylko ktoś wejdzie do pokoju uwolni ją. Siedziała przez wiele godzin, aż w końcu zasnęła. W pewnym momencie usłyszała głosy, dobiegające zza drzwi. Wytężyła swój słuch, z nadzieją, że mówią o incydencie z nią związanym :
- Czy wszystko przebiegło poprawnie? - zapytał jakiś mężczyzna chrapliwym głosem
- Tak, ale nic przy sobie nie miała, poza jakimś PokeDexem i 5'cioma PokeBallami - same śmieci - odpowiedział drugi głos.
- Co Ty gadasz? Przecież tam mogą być cenne informacje! Teraz muszę się udać do laboratorium, i przejrzeć to wszystko. Ty...idź do niej i wypytaj ją... Na tych słowach rozmowa się skończyła. Namida starała się zrozumieć, o co im chodziło, ale zanim cokolwiek zdołała wymyślić, drzwi otworzyły się z oporem, a w nich stanął mężczyzna. Nie był wysokiego, raczej karłowatego wzrostu. Blond włosy zakrywały mu połowę twarzy, jego ciemne oczy spoglądały z zaciekawieniem na dziewczynkę. Miał na sobie poszarpane, ubłocone ubranie, przypominało bardziej strój kłusownika. Podszedł do Namidy, ukucnął i zdjął z jej buzi chustę. Odór, który emitował od niego sprawił, że dziewczynka kichnęła.
- [i] Kim jesteś? - zapytał wścibsko
- Nazywam się Namida, proszę pana...Co ja tu właściwie robię? - wyjąkała przestraszona nieznajomego mężczyzny.
- Potrzebowaliśmy...Twojej pomocy! Powiedz mi, gdzie jest Twój pokemon? - kontynuował
- Ja..ja sama nie wiem, kazałam mu wracać do miasta.
- Rozumiem, z jakiego miasta pochodzisz? - tym razem zapytał lekko poddenerwowany.
- Z małej wioski, nie ma jej na mapach..chyba nawet nie została nazwana, ale po co panu to wiedzieć? - zapytała zdziwiona tymi wszystkimi pytaniami ze strony mężczyzny. Nie uzyskała jednak odpowiedzi na swoje pytanie. Mężczyzna wstał, odwrócił się napięcie i wyszedł zatrzaskując ogromne drzwi. Ta cała rozmowa wydała się małej Namidzie niczym przesłuchanie, a przesłuchania na ogół nie wróżą niczego dobrego. W dalszym ciągu siedziała w tym ciemnym pomieszczeniu. Kiedy słońce schowało się za horyzontem, a niebo pokryły ciemne chmury, do pomieszczenia znów wszedł mężczyzna - tym razem, wyglądał zupełnie inaczej. Był wysoki, ubrany w ciemne spodnie, koszulę i biały fartuch. Na głowie nie miał wielu włosów, a jego oczy były zasłonione okularami. Mężczyzna stanął w drzwiach i chłodno rzucił :
- Jesteś głodna?
- Nie, dziękuję...Proszę mi powiedzieć, co ja tutaj robię?
Mężczyzna przewrócił oczami. Potem nastała cisza, którą przerwał głos jakiejś kobiety dochodzący zza drzwi :
- Znaleźliśmy go!
Usłyszawszy te słowa mężczyzna wybiegł z pomieszczenia, zatrzasnął drzwi. Namida siedziała i przez resztę dnia rozmyślała '' Kogo znaleźli...i do czego im ten ktoś jest potrzebny? ''. Niedługo po tym dziewczynkę spowił głęboki sen. Obudziwszy się usłyszała krzyki, nie była pewna, o co chodzi. Mimo związanych kończyn uniosła się w górę i podskoczyła do drzwi. Przez mały otwór niewiele widziała - tylko skrawki przebiegających postaci. W pewnym momencie zobaczyła grupę ludzi, ubranych w takie same stroje niosących jakąś ogromną torbę, w której coś się ruszało. Dziewczyna od razu zawołała - Przepraszam, co jest w tej torbie? - na jej pytanie jeden z mężczyzn odpowiedział - Nie interesuj się! Poza tym, i tak już więcej go nie zobaczysz... Namida od razu odeszła od drzwi, usiadła na chłodnej podłodze i pełna zdziwienia powiedziała sama do siebie - Kogo więcej nie zobaczę? O czym ten człowiek w ogóle mówił?

C.D.N.