[Dokładnie tak W końcu Nathaly nie może całe życie łazić po Kanto, prawda? Właściwie cała historia postaci i ta akcja z pociągiem to jedna wielka zżyna z początku przygody po Johto, który mam nadzieję kiedyś w końcu zacząć. A wszystko mam już dokładnie zaplanowane, jak to ja... Stąd ten koordynator i archeolog, i Pichu zamiast Raichu i cała reszta XD ]


-Coś się stało? - zapytała dziewczyna, rozglądając się niepewnie po pustym przedziale - Nie widzę tu nic dziwnego, co cię tak zdenerwowało?
Nathaly podeszła do drzwi przedziału i szarpiąc się z nimi chwilę, zgodnie z instrukcją mechanicznego głosu opuściła go powoli i spokojnie. Jeszcze chwila w kolejowym korytarzu i wyszła na zewnątrz. Zrobiła głboki wdech, wciągając przez nos powietrze peronu A-12. Niby takie samo jak w Kanto, a jednak zapach zupełnie inny.
-Cherrygrove City - mruknęła pod nosem trenerka i zaczęła rozmyślać - czyli wszystko zgodnie z planem. Profesor Oak mówił, że stąd całkiem niedaleko do New Bark Town. Koniecznie kazał nam odwiedzić tego całego... eee... jak mu tam było? No tak, Elma. Profesora Elma. Mówił, że jeśli ktoś zna więcej szczegółów w sprawie tego tajemniczego "czegoś", które gnębi elektryczne Pokemony, to będzie to właśnie Elm. Poza tym to w New Bark początkujący trenerzy dostają startery. Jestem strasznie ciekawa, jakie startery mają w Johto do wyboru.
Szła powoli wzdłuż peronu, opowiadając swojej Pichu wszystkie napływające do głowy myśli. Nathaly tak bardzo zależało na poznaniu tutejszych starterów, bo to jej pierwsza wyprawa do Johto i jedynymi Pokemonami z tego regionu, które do tej pory widziała były jej własna Pichu i Marill jej przyjaciela, Tracey'ego. Dlatego nie mogła się już doczekać, kiedy spotka wszystkie te niezwykłe stworki żyjące w tym regionie.

-Tsuna, tak? - Nathaly uśmiechnęła się przyjaźnie i wyciągnęła do rozczochranego chłopaka dłoń - Mów mi Nathaly. Właśnie przyjechałam tu z Kanto, więc na pewno jeszcze mnie tutaj nie widziałeś. Razem z Pichu próbujemy dostać się do New Bark, musze porozmawiać z profesorem Elmem. - przerwała na chwilę wyjaśnienia i odwróciła się w stronę pasącego się stada, przez kilka sekund obserwując w milczeniu różowe Pokemony. - Więc to wasze Miltanki? Są świetne. To pierwsze Pokemony, jakie spotkałyśmy w Johto, prawda Pichu? - dziewczyna spojrzała na swoją małą podopieczną i jej zmoczony nieco pyszczek - No, może z wyjątkiem tego całego Natu. Chociaż tak właściwie ja go nawet nie widziałam... W każdym razie, dzięki za pomoc. Więc mówisz, że musisz sobie jakoś poradzić, żeby ten mały łobuziak nie niepokoił stada? - Trenerka pomyślała przez chwilę, zawzięcie stukając dwoma palcami po ustach i mrucząc coś pod nosem. - Tak, ja widzę dwa rozwiązania tej sytuacji. Po pierwsze, skoro woda pomaga wybudzić Miltanki z transu, mógłbyś wykorzystać pomoc wodnego Pokemona. Taka tryskawka jest skuteczna jeśli chodzi o małą Pichu - wskazałam na przedmiot, którego przed chwilą użył Tsuna - ale nie sprawdzi się przy tylu Miltankach. Ja niestety zabrałam ze sobą tylko tego malucha, więc nie mam wodnych Pokemonów. Może ty masz jakieś?

Nathaly z chęcią przystała na propozycję nowego znajomego. Szczerze mówiąc była głodna nawet trochę bardziej niż trochę. Nie marnując czasu ruszyła w ślad za Tsuną - Masz rację, nawet nie zauważyłam tego całego Natu. Szczerze mówiąc, pojęcia nie mam jak on wygląda. Wiesz, nigdy wcześniej nie byłam w Johto, więc znam niewiele tutejszych Pokemonów. Za to Wooper - rozmarzyła sie - na prawdę masz go ze sobą? Słyszałam, że są słodkie. Mam nadzieję, że zgodzisz się mi go pokazać choc na chwilę. - Idąc dalej i rozglądając się na boki pomiędzy różowymi Miltankami, trenerka nagle zmieniła temat - Więc mówisz, że profesora Elma nie ma teraz w mieście? No cóż, będę musiała poczekać, nie ma wyjścia. A tak wogóle, to daleko stąd jeszcze do New Bark? Jeśli masz w domu jakąś mapę, chętnie z niej skorzystam. Nie pomyślałam jeszcze o tym, żeby kupić sobie własną, a nie mam pojęcia jakie miasta znajdę w okolicy. To Ecruteak to pewnie daleko, mam rację? Zastanawia mnie tylko jedna rzecz... Kto to jest ten Ho-oh? I dlaczego profesor tak bardzo chce się z nim spotkać? - pomimo ciężkiego myślenia, nic nie przychodziło dziewczynie do głowy. Gdyby chodziło o profesora Oaka, którego zakres zainteresowań jest szerszy niż łańcuch gór na północy Kanto, Ho-oh mógłby być praktycznie każdym: od ulicznego sprzedawcy Magikarpi po światowej sławy specjalistę w dziedzinie ogrodnictwa. Ale profesor Elm był dla niej zupełnie obcym człowiekiem i nie miała pojęcia, z kim chciałby się zobaczyć aż tak bardzo, że gotów był z tego powodu opuścić swoje laboratorium prawie na tydzień...

-Poczekaj - Nathaly podeszła do okna. Uchyliła lekko zasłonę, spoglądając na siedzącego po drugiej stronie szyby stworka - coś jest nie tak. On się chyba czegoś... boi? - głos dziewczyny był niepewny, ale mimo to po krótkim zastanowieniu podjęła decyzję. Odłożyła książkę, którą odruchowo zabrała ze stołu kiedy wstała i wyszła na zewnątrz, przykazując przedtem Pichu, by na wszelki wypadek została w środku.
Kiedy była już przed domem, podeszła powoli i spokojnie, łapiąc zielonego stworka od tyłu.
-Tylko bez nerwów - szepnęła nad okrągłym ptaszkiem - jeśli naprawdę potrzebujesz pomocy, pomożemy ci. Ale jeśli znowu chcesz żartować z innych Pokemonów, nie będziemy tego tolerować, jasne? - powiedziała już o wiele bardziej zdecydowanie, ale żeby do reszty nie wystraszyć malucha na koniec uśmiechnęła się pogodnie.
Chwilę potem była już w salonie. Łokciem odsunęła talerze z owsianką i postawiła Natu na blat stołu.
-No dobrze - westchnęła, przyglądając się maluchowi - Tsuna, myślę, że możemy dać mu chociaż szansę. Jeśli faktycznie spotkało go coś złego, powinniśmy mu pomóc. Co byliby z nas za trenerzy, jeśli byśmy tego nie zrobili. Ale jeśli to tylko kolejny numer, myślę, że solidna Wodna Broń wymyje mu z głowy głupie pomysły - trenerka popatrzyła wymownie na Woopera, szukając u niego wsparcia w razie problemów, po czym znów pochyliła się nad Natu - Więc, co możemy dla ciebie zrobić? Po co pukałeś do okna?

-Już ja dobrze wiem, czego to coś chce - warknęła dziewczyna, szybkim krokiem wychodząc z salonu na zewnątrz. Nie raz zdarzało jej się spotykać takie chore "wynalazki", kiedy podróżowała po Kanto. Ale musiała przyznać, że wabienie Pokemonów na odgłosy godowe biło wszelkie rekordy.
-Wygląda na to, że nasz mały kolega jednak nie zamierzał z nikogo żartować - dodała, zdając sobie sprawę, że tak na prawdę chęci Natu były jak najlepsze, tylko trudno mu było inaczej przekazać ostrzeżenie o zbliżającym się niebezpieczeństwie.
Nathaly wybiegła z domku, starając się nie rzucać zbytnio w oczy. Przynajmniej nie tak od razu. Przez chwilę przyglądała się uważnie maszynie.
-Mam pewien pomysł - szepnęła kucając za jednym z Miltanków - Tsuna, czy twoje Pomekony potrafią walczyć? To może nam się przydać, jeśli dojdzie do konfrontacji. Ale najpierw spróbujmy podstępem.
Trenerka pochyliła się do Natu i poprosiła:
-Jeśli chcesz nam pomóc, to musisz zahipnotyzować tych złych ludzi w środku maszyny. Jestem pewna, że ktoś jest w środku. Stwórz halucynację wielkiego i silnego Miltanka. Im większy, tym lepiej. A kiedy oni będą próbowali go złapać, my podejdziemy od tyłu i uwolnimy Pokemony - popatrzyła na Tsunę porozumiewawczo i skinęła zachęcająco głową.

-Pokemony mają rację, nie ma czasu się teraz zastanawiać - powiedziała dziewczyna do siebie.Skoro jej plan nie miał realnych szans na powodzenie, nie pozostało nic innego, jak zaatakować otwarcie. Bała się trochę, żeby nie zrobić krzywdy tym Miltankom, które zostały już schwytane, ale najwidoczniej nie było innego wyjścia jak zaryzykować.
-No dobrze - oświadczyła, zwracając się do Tsuny i jego Woopera - w takim razie my z Pichu bierzemy ich na siebie. Odwrócimy uwagę, a wy w tym czasie spróbujecie uwolnić stado. Tylko postarajcie się zrobić to jak najszybciej, ok?
Nathaly odczekała jeszcze chwilę i wybiegła wprost przed skomplikowaną maszynę. Stanęła wyprostowana, odważnie spoglądając w grube szyby, za którymi faktycznie nic a nic nie widziała.
-Hej, wy - krzyknęła rozgniewana - co wy sobie wyobrażacie? Myślicie, że możecie włazić na czyjąś farmę i tak po prostu kraść z niej Pokemony? Już ja wam zaraz wybiję z głowy te głupie pomysły! Dalej Pichu, Szybki Atak. Pokażmy im, że nie są tu mile widziani!
Trenerka zmarszczyła brwi i dynamicznie skierowała palec w stronę mechanicznego Taurosa, kątem oka zerkając, czy Tsuna zabrał się już do pracy.

-Uhh... - jęknęła Nathaly, podnosząc się ciężko i rozcierając obolałą kość ogonową, która ucierpiała najbardziej po gwałtownym zetknięciu z metalową podłogą. Czego jak czego, ale Cassidy i Butcha nie spodziewała się spotkać w Johto. Miała nadzieję, że ta wkurzająca dwójka zostanie tylko w sferze wspomnień z podróży po Kanto. Widać jednak przeliczyła się w tej kwestii i to bardzo.
Nachyliła się i delikatnie wzięła na ręce Natu, który przypadkiem stał się towarzyszem jej niedoli. Rozejrzała się po metalowym pudle, do którego wpadli. Nie zauważyła tam raczej niczego, co mogłoby w jakikolwiek sposób pomóc im się wydostać.
-W różnych miejscach się bywało, ale to jest wyjątkowo nieprzyjemne - podsumowała z delikatnym westchnieniem.
I co niby miała teraz zrobić? Przez zaciemnioną szybę popatrzyła na Pichu, która atakowała zawzięcie. Zobaczyła też Tsunę i jego Woopera, ale szybko zdała sobie sprawę, że trenerem z powołania to chłopak nie jest. Toteż szanse na to, że pomoc przyjdzie z zewnątrz oceniła na niewielkie. Odruchowo pogłaskała zielonego malucha po piórkach i zaczęła intensywnie myśleć. "Ładny mi początek przygody" - przeszło jej przez głowę - "dać się zamknąć w metalowej klatce z małym żartownisiem i tuzinem Miltanków..."
-...zaraz - zawołała, jakby nagle ją olśniło. Ostrożnie usadowiła Natu na własnej głowie, gdyż to miejsce wydawało jej się w miarę bezpieczne, a nie chciała, żeby któraś z różowych krów przez przypadek zadeptała nieszczęsnego ptaszka podczas szalonego planu, który przyszedł jej właśnie do głowy - Tsuna mówił, że znacie kilka podstawowych ataków, na przykład Beczkę.
Dziewczyna zwróciła się do Miltanków i uspakajającym tonem zaczęła tłumaczyć, czego od nich wymaga.
-Napewno uda nam się stąd jakoś wydostać, ale musicie mi pomóc. Sama nic nie zdziałam, ale razem pójdzie o wiele łatwiej. Jeśli będziemy bardzo mocno uderzać w jedną i drugą ścianę tego czegoś, może uda nam się przewrócić maszynę na bok i przy odrobinie szczęścia pokrzyżować plany tych złodziei. To co, mogę na was liczyć?
Nathaly, nie czekając na odpowiedź stadka, wzięła rozpęd i z całej siły uderzyła barkiem w jedną z metalowych ścian. Potem, dając sobie zaledwie jedną czy dwie sekundy na ochłonięcie po zderzeniu, rzuciła się na ścianę po drugiej stronie. Był to dość bolesny sposób, ale zagryzała tylko zęby i próbowała dalej. Wiedziała, że sama jest o wiele za słaba, żeby mechaniczny Tauros chociaż drgnął, ale wiedziała też, że przykłady są o wiele bardziej zachęcające do działania, niż same słowa.