Imię: Aenas (Ejnes)
Nazwisko: Skulter
Pseudonim: Ae
Wiek: 16
Charakter: Człowiek który z problemem zawiera znajomości. Ma niewyparzoną gębę i często nie wie kiedy skończyć mówić. Od pokemonów wymaga całkowitego posłuszeństwa i lojalności. Jest dla nich ostry lecz traktuje je jak swoją rodzinę. Jest niestrudzony i ceni sobie sport. Przez jego wygląd i wysportowane ciało popadł w lekki narcyzm który lubi demonstrować swoim przeciwnikom.
Region: Ogólny ale podróżuję po Johto.
Historia: Aenas od najmłodszych lat był związany z dwoma rzeczami jeśli można je rzeczami nazwać. Pierwszą z nich były pokemony którymi bardzo się interesował a oglądanie walk trenerskich wprawiało go w euforie. Drugą rzeczą a raczej osobą była jego starsza siostra. Była ona starsza o 6 lat i była ona aniołem stróżem dla chłopaka. Aenas w swoim życiu kochał tylko ją, ponieważ matka była alkoholiczką a ojciec miał w poważaniu los syna i córki. W wieku 12 lat zdarzyło się coś co zmieniło jego życie. Jego siostra Katarina poznała chłopaka pochodzącego z Sinnoh. Był on dobrze urodzony i miał wpływową rodzinę tam skąd pochodził. Siostra Aenasa zakochała się w nim i tego samego roku wyjechała do innego regionu wyrywając się z domu po którym nie miała żadnych miłych wspomnień. Od tamtej pory chłopak ma w sercu olbrzymi żal do swojej siostry i poprzysiągł że pewnego dnia kiedy stanie się kimś wielkim odnajdzie siostrę i wykrzyczy jej w twarz wszystko co leży mu na sercu. Ciężko trenował swoje ciało oraz zgłębiał wiedzę na temat pokemonów. Zaprzyjaźnił się z Torchickiem i parę miesięcy później stwierdził ze i jego nic nie trzyma w domu. Spakował się i bez pożegnania, z uśmiechem na twarzy wyszedł prosto w stronę przygody.
Cel: Zdobyć pieniądze aby pojechać do siostry w innym regionie.
Pokemon: Torchic
Prośby: Nie wymagam obszernych odpowiedzi nawet jeśli mój post takowy będzie jednak proszę wziąć pod uwagę to ile i jak piszę aby miało to odbicie w pomyślności przygody.
Proszę również o możliwą jak największą aktywność jako Mistrz gry lecz nie będę miał pretensji jeśli nie będzie ona duża.

Ostatnio edytowany przez Aenas (2013-04-07 22:48:03)

Imię: Vincento
Nazwisko: Gray
Pseudonim: -
Wiek: 16
Pokemon: Psyduck
Charakter(swój): Vincento jest spokojnym chłopakiem. Nigdy nie szuka kłopotów i stara się by one również go nie szukały. Miły, zabawny, opiekuńczy to tylko niektóre z jego pozytywnych cech. Niestety Gray należy do ludzi leniwych. Woli omijać pracę fizycznej, bądź umysłową jeśli może ją zrobić za niego ktoś inny. 
Region: Kanto
Historia: Napiszę jutro :d
Cel: Zakup własnego skrawka ziemi i zbudowanie własnego domu, a w przyszłości może i wioski. Później może i nawet założenie rodziny... (tak wiem, jestem poje.... XD)
Prośby: Chciałbym, aby w zbudowaniu mojego domku przez pewien czas przeszkadzały różnego rodzaju "zrządzenia losu". Prosiłbym też o wątki poboczne, w których zdobywałbym potrzebne rzeczy do zbudowania swojego dzieła ^^
Ulubione pokemony lub typ pokemona: Ziemne, Kamienne, Lot, Ogień, Mrok, Duch.

Silvercio oczywiście muszę ci dać akcept, bo u nikogo innego nie pograsz ^^

A co do ciebie Inad mam już pomysł jak ci zrobić przygodę więc powiedz mi tylko czy piszesz tą historię czy nie, jeżeli nie to możesz zaczynać a jeżeli masz zamiar ją jednak napisać to się ruszaj

Imię: Alexander
Nazwisko: Angel
Pseudonim: Alex
Wiek: 16 lat
Pokemon: Charmander
Charakter: Jak to mówią, charakter człowieka tworzy się przez całe życie. Choć nasz bohater przeżył już nie jedno, to jest jeszcze młody, więc to tylko drobny zarys, taki nieoszlifowany diament. Widząc Alexa pierwszy raz, można by sobie pomyśleć, że to wieczny optymista. Zasadniczo rzecz biorąc, to tak właśnie jest. Przynajmniej przez większość czasu. Mimo ciężkiego dzieciństwa, które dało mu nieco w kość, Alex podchodzi do wielu spraw z sporą ilością luzu, a to dzięki przeprowadzce i zmianie otoczenia. Nie można mu jednak zarzucić roztrzepania, czy też niedbałości o różnego rodzaju szczegóły.
Jest otwarty na świat i ludzi, a także pokemony. Chłopak zawsze z chęcią pomaga tym, którzy tej pomocy potrzebują, niezależnie czy to pokemon czy człowiek. Znajomość ziół i jagód, a także przepisów na ziołowe lekarstwa, których wyuczył się pod opieką matki obudziły w nim chęć dalszego kształcenia się w tym kierunku i poznawania coraz to wymyślniejszych specyfików. Chodź jest jeszcze dość młody, to wiedzą o pokemonach którą posiada, z chęcią dzieli się z potrzebującymi. W trudnych chwilach stara się nie poddawać, chodź nie można powiedzieć że jest zawzięty. Wie kiedy trzeba odpuścić, a kiedy można przeć do przodu. Niestety nie jest nieomylny, co często zdarza mu się o tym przypomnieć, popełniając jakieś głupstwo. Mimo wszystko utrzymuje pogodę ducha, starając się dostrzec pozytywy, nawet w najgorszej sytuacji.
Region: Ogólny
Historia:
Początek!
Błękit nieba po którym gdzieniegdzie, jak ludzkie marzenia, z wolna sunęły chmurne obłoki. Jaskrawo pomarańczowe barwy na horyzoncie, którym towarzyszył lekki, orzeźwiający wietrzyk i stada poke ptaków szybujących w przestworzach. W takiej o to choreografii nad regionem Kanto rozpoczynał się kolejny, wczesnoletni dzień. Ten był jednak wyjątkowy, ponieważ to pierwszy słoneczny dzień, po dwutygodniowych ulewach, które nawiedziły te rejony. Zapewne w całym regionie ludzie z zachwytem poczęli wychodzić ze swych domów, aby udać się do pracy, trenerzy wyruszali w dalszą drogę po odpoczynku w Poke Centrum, a liderzy sal przygotowywali się na starcia z odważnymi pretendentami do odznaki. Również w małym miasteczku zbudowanym niedaleko drogi numer 6, łączącej od północy Saffron City z leżącym na południu Vermilion City, mieszkańcy z wolna wychodzili na świeże powietrze, aby przygotować mieścinę na przybycie wszelakiej maści gości, podróżujących po Kanto. Miasteczko to, a raczej osada, bo to określenie bardziej tu pasuje, było raptem ułamkiem tego, co można dostrzec w otaczających ją wielkich metropoliach. Jednak nie można powiedzieć, że było wyludnione. Urok dzikiej natury, która była tu widoczna na każdym skrawku ziemi, przyciągał wiele rodzin, chętnych do zamieszkania na tak spokojnym terenie. Jedną z takich familii byli Anna i Thomas Angel, którzy dwa lata temu sprowadzili się tu wraz z ich dwunastoletnim synem Alexandrem i szesnastoletnią córką Joséphine (Żozefin), z Viridian City. Ojciec chłopca wykupił tu wtedy kawałek działki, na której stał stary, dwupiętrowy budynek. Na pierwszy rzut oka wydawał się on kompletną ruiną, która w każdej chwili mogłaby się zawalić. Przegniłe deski, porośnięte pnączami ściany, a nawet ptasie gniazdo, zbudowane na kominie. Budynek od wielu lat nie był zamieszkany, więc jego jedynym administratorem, a dokładniej dozorcą, były siły natury, co doprowadziło go do takiego stanu. To wszystko były jednak tylko pozory, które dość szybko zostały usunięte. Po tym okresie dom rodziny Angel był jednym z piękniejszych budynków, znajdujących się w okolicy. Lecz nie tylko budowla się zmieniła. Anna z dumą prowadziła punkt opieki nad pokemonami, znajdujący się w specjalnej przybudówce ich domu, który pozytywnie zastępował Poke Centrum i był znany prawie w całym regionie, a to przez używanie ziołowych leków, na których nikt inny nie znał się tak dobrze jak rodzicielka Alexandra. Thomas również oferował pomoc podróżnym, a także mieszkańcom poprzez prowadzenie świetnie prosperującego sklepu, w którym można było dostać praktycznie wszystko, począwszy od artykułów spożywczych, poprzez elektronarzędzia, a skończywszy na przedmiotach potrzebnym trenerom pokemon. Joséphine ukończyła Letnią Szkołę Pokemon, dzięki której do granic możliwości poszerzyła swoją wiedzę na temat pokemonów. Po otrzymaniu swojego startera, którym był Chimchar i ckliwym pożegnaniu z rodziną, oraz ukochanym bratem, z którym zawsze miała dobry kontakt i który uważał ją za wzór do naśladowania, wyruszyła w swoją podróż.
Największą zmianą, jaka nastąpiła przez ten czas, było postępowanie i charakter owego młodzieńca. Chłopak nie tylko wyrósł na postawnego młodzieńca o hebanowych włosach i zielonych oczach, ale również zmienił swoje zachowanie. Gdy mieszkał jeszcze w Viridian City, większość wolnego czasu spędzał na szwendaniu się z jakimiś typkami i dokuczaniu komu popadnie. Może w głębi czuł, że nie wolno tak postępować, jednak bał się przeciwstawić grupie silniejszych i starszych kolegów. W końcu jak każdy pragnął akceptacji i uznania otaczającego go towarzystwa. Teraz jednak był innym człowiekiem. W szkole, która na dniach zbliżała się ku końcowi, miał wiele kolegów i koleżanek, którzy nie zmuszali go do złych występków. Nic więc dziwnego, że Alex polubił nową szkołę, choć nie był najlepszym uczniem. Ocenić go można było jako średniego przeciętniaka, choć było kilka przedmiotów, które fascynowały chłopca i w których mógł się wykazać. Oczywiście tymi przedmiotami były te, które w jakikolwiek sposób nauczały o pokemonach. Nie ważne czy były to zajęcia z różnic pomiędzy typami, zajęcia na temat opieki nad pokemonem, czy w późniejszym czasie walki pokemon. Wszystko związane z tymi kieszonkowymi stworkami Alex chłonął jak gąbka. Podobną fascynację pokemonami przejawiał jego najlepszy kumpel, Hiroki. Od pierwszej klasy obydwaj byli nierozłączni, choć już w tak młodym wieku różnili się charakterami. Czy to w szkole, czy po za nią każdą wolną chwilę spędzali razem na zabawie. Czas mijał, a dwuosobowa paczka zamieniła się w rozrywkowe trio. Do czternastoletnich już chłopaków dołączyła o rok młodsza Justine Veritas. Dziewczyna była bardzo ładna, inteligentna i opanowana jak na swój wiek, jednak chłopcy tego oczywiście nie dostrzegali. W takim wieku nikt się tym nie przejmował.
Nauka, kluczem do zwycięstwa
Alexander każdą wolną chwilę poświęcał na zabawę z przyjaciółmi, ale nie zapominał także o pomocy matce w opiece nad pokemonami. Dzięki temu poznał wiele przepisów na ziołowe lekarstwa, które można naprędce przygotować, gdy zabraknie wyspecjalizowanych leków. Pomagał również ojcu w obsłudze klientów bądź układaniu towaru na półkach. Dzięki właśnie takiemu zaangażowaniu, jego wiedza o pokemonach i otaczającym go świecie rosła z dnia na dzień, co miało mu pomóc spełnić skryte marzenie o zostaniu trenerem pokemon. Istotnym wydarzeniem w jego życiu, było bliższe poznanie ojca Justine, do której chłopak zaczynał czuć lekkie zauroczenie, które nie pozostawało bez wzajemności. Jej ojciec był znanym i szanowanym znawcą pokemon. Nie raz cała trójka przesiadywała gdzieś w głuszy, podglądając życie pokemonów. Zarówno Alex jak i Justine chłonęli wiedzę wpajaną im przez pana Veritas, chcąc w przyszłości zostać równie dobrymi znawcami pokemon. Dla Hirokiego było to tylko marnowanie czasu, a także powód do zazdrości o dziewczynę. Niestety wspólna rywalizacja dość szybko przemieniła się w spór o to, kto jest lepszy. Ten nieprzyjemny fakt odsunął młodzieńczą miłość na boczny tor, nie niszcząc na szczęście całej przyjaźni. Jednak w najbliższym czasie Alexander zrozumiał, że bycie znawcą, to nie jest to czego tak naprawdę pragnie. Dla niego, ocenianie było tylko dodatkiem do życia trenera. Niestety Justine nie chciała w to wierzyć i wrócić do tego co było.
Prawdziwa szkoła!
Bez jakiś wyjątkowych zdarzeń minęły kolejne lata, nabijając naszym bohaterom dodatkowe dwie wiosny. Na szesnaste urodziny Alex otrzymał od swojego ojca rodzinną harmonijkę, która przechodziła od wieków z dziada pradziada w dłonie następnego pokolenia Angel. Prezent ten obudził w młodzieńcu zamiłowanie do muzyki oraz do tworzenia pierwszych, własnych tekstów piosenek. Niestety dla otoczenia, nie były to jakieś wyjątkowe hity. Mimo braku umiejętności pisarskich, chłopak wyjątkowo dobrze przygrywał na małym, metalowym instrumencie, co nie raz miał okazję zaprezentować, przy wieczornym ognisku, organizowanym przez przyjaciół.
Kilka miesięcy po urodzinach Alexa, w letnie wakacje do Vermilion City przybyła Letnia Szkoła Pokemon. Kilkunastu nauczycieli i wychowawców prowadziło zajęcia dla młodych trenerów, którzy jeszcze nie mieli swojego własnego pokemona, bądź dopiero rozpoczynali swoją przygodę z tymi stworkami. Oczywiście na przybycie tej szkoły czekali nasi bohaterowie, którzy chcieli zebrać jak największą wiedzę, nim posiądą własnego podopiecznego. Gdy tylko przyszedł czas na zapisy, Alex, Hiroki i Justine i ruszyli drogą nr. 6, by dotrzeć do rozstawionej za miastem szkoły na dwumiesięczną naukę poza domem. Na miejscu każde z nich zapisało się do innej grupy, by kształcić się w tym co lubią. Całą trójkę prócz niezwykłej przyjaźni, łączyła miłość do pokemonów, choć każde z nich inaczej do tego podchodziło. z Justine niezwykłą czułością i zaangażowaniem dbała o wygląd, zdrowie i uczucia pokemonów i podobnie jak jej ojciec, planowała zostać wielką znawczynią, a także koordynatorką pokazów. Hiroki traktował pokemony, głównie jako stworki do walki i dlatego dbał wyłącznie o trening siłowy oraz techniczny, by stać się najlepszym wojownikiem. Alex chyba jako jedyny ze wszystkich uczniów, sam dokładnie nie wiedział, czego tak naprawdę szuka w tej szkole. Takie zachowanie chłopaka, zwróciło uwagę jednego z wychowawców, który prowadził zajęcia z kontaktów pomiędzy pokemonami, a ludźmi (ważną informacją jest to, że Hiroki ani razu nie pojawił się na tych zajęciach). Marcus, bo tak nazywał się nauczyciel, dostrzegł w Alexandrze coś wyjątkowego, co skłoniło go do zaproponowania chłopakowi zajęć poza terminowych, podczas których obydwaj rozprawiali na różne filozoficzne tematy, dotyczące więzi pomiędzy trenerem, a jego pokemonem. To właśnie podczas tych pogawędek Alex zrozumiał, że pokemony to naprawdę coś więcej niż tajemnicze stwory, wyposażone w potężne moce.
Pierwsze spotkanie!
Głównym celem Letniej Szkoły Pokemon, było wpojenie młodzieży podstawowej bądź rozszerzonej wiedzy na temat pokemonów i zapewnienie im, ich pierwszego poke towarzysza. Na dwa tygodnie przed końcem szkoły, każdy z uczniów, który nie posiadał jeszcze własnego pupila, miał otrzymać startera, z którym rozpocznie wspaniałą przygodę pokemon. Dostarczeniem takiego pokemona zajmowali się rodzice, bądź bliscy ucznia., Justine zgodnie ze swoim zamiłowaniem, otrzymała od ojca najpiękniejszą i najsłodszą samicę Budew, która od razu ją polubiła. Wujek Hirokiego, właściciel dużej hodowli w regionie Hoenn, wręczył mu silnego i złowieszczego samca Totodile'a, który aż kipiał bezwzględnością i chęcią walki. Wielką niespodzianką dla Alexandra było przybycie jego siostry Joséphine. Znanej i cenionej w świecie trenerki, która odniosła sukcesy w niejednym turnieju i która budziła ogólny szacunek. Chłopak śledził karierę swej siostry, zazdroszcząc jej osiągnięć i pochwyconych pokemonów. Teraz miał okazję z nią porozmawiać, dowiedzieć się nowych rzeczy o świecie, a także poznać jej wszystkich podopiecznych, a było ich całkiem sporo. Rodzeństwo spędziło z sobą cały dzień, rozmawiając na wszystkie możliwe tematy. Chłopak dokładnie przyjrzał się każdemu z pokemonów siostry, biorąc sobie za cel pochwycenie tych samych okazów i ich lepsze wytrenowanie, aby po prostu dopiec siostrze. Oczywiście był także drugi powód. Po prostu właśnie te gatunki bardzo mu się spodobały, a świetnie zdawał sobie sprawę z tego, że wszystkich pokemonów na świecie nie złapie i musi się skupić tylko na kilkudziesięciu.
Pod koniec dnia, w końcu nadszedł czas wręczenia szesnastolatkowi jego niespodzianki. Jak się okazało, prezentem była sporych rozmiarów paczka, którą Joséphine przywiozła aż z innego regionu. Zawartość paczki przerosła wszelkie oczekiwania nastolatka. W środku, prócz Pokedexu, pieniędzy i kompletu pięciu pokeballi, znajdowało się pokemonowe jajo. Piękne, jasnopomarańczowe jajo z dwiema żółtymi plamkami. Było ono już dość mocno popękane, co wróżyło rychłe pojawienie się pokemona. Alex tego właśnie teraz najbardziej potrzebował. Jego pierwszy pokemon, którego będzie mógł poznać od samych narodzin. Uściskawszy siostrę z całych sił, począł zadawać pytania związane z jajem. Z opowieści dziewczyny, dowiedział się że to ognisty pokemon Charmander.
Siedząc tak na świeżym powietrzu, rodzeństwo przegadało jeszcze dwie godziny o poważnych, ale także i błahych sprawach. Joséphine wspomniała bratu o kilku ciekawych miejscach w różnych regionach, które warto odwiedzić, a także o tym, że wyjeżdża do Hoenn, aby tam skorzystać z okazji i spróbować zająć miejsce jednego z Liderów sal, który szuka kogoś na swoje miejsce. Alex dobrze już wiedział, gdzie wyruszy w swą podróż. Nie tylko ze względu na chęć pokonania siostry, jeśli tej udało by się zostać liderką, ale także dlatego, że zawsze mógłby się zgłosić do niej o pomoc. Dodatkowo wujek Hirokiego prowadził w tym regionie swoją hodowle, tak więc jego kumpel na pewno też tam chciałby rozpocząć swą przygodę, namawiając również Alexa do tego.
Cześć przyjacielu!
Pożegnawszy się z siostrą, nastolatek wrócił późnym wieczorem do swego pokoju, z zamiarem położenia się spać. Niestety targały nim zbyt duże emocje, by mógł zasnąć. Nie mając nic innego do roboty, wybrał się na nocny spacer. Zabrawszy z sobą jajo pokemona i dla pewności jeden pokeball, ruszył w kierunku swojej ulubionej miejscówki, którą była niewielka polana, z samotnie rosnącym wielkim dębem. To właśnie w tym miejscu, pod rozgwieżdżonym niebem, przyjaciele poznali się po raz pierwszy.
Spędziwszy trochę czasu, na rozmyślaniu o przyszłości, Alex powoli zaczął się zbierać, by wyruszyć z jajkiem w drogę powrotną. Jego plany dość szybko się zmieniły, a to pod wpływem nagłego uderzenia gorąca i światła, które wydobywało się właśnie z owalnego przedmiotu. Postawiwszy jajo na ziemi odsunął się od niego, cały czas bacznie obserwując jak wykluwa się jego przyszły pokemon. Wystarczyło spojrzeć na chłopca, by z łatwością odczytać emocje, które mu towarzyszyły. Gdy tylko przed chłopakiem pojawił się jaszczurkopobodny pokemon, ten wolnym krokiem podszedł do Charmandera i powoli przykucnąwszy przy nim, począł się z nim witać. Trochę to potrwało, nim pokemon zrozumiał co się stało i gdzie się znajduje, lecz jakoś go to nie przerażało. Oceniwszy ostrożnie i badawczo otoczenie, począł wsłuchiwać się w spokojny ton młodego chłopaka, który się nad nim nachylał. Pokemon wyglądał na zdrowego i pewnego siebie, oraz ostrożnego i spokojnego. Rozmowa, w której Charmander od czasu do czasu coś odpowiedział, trwała kilkadziesiąt minut. Przez ten czas, Alex dwukrotnie omal się nie poparzył, chcąc dotknąć swojego nowego kumpla. W końcu jednak efekt rozmowy był wielce uszczęśliwiający dla młodzieńca. Ognisty pokemon dał się pogłaskać chłopcu, nie parząc go przy tym, a następnie zgodził się wejść do pokeballa, którego podrzucił mu Alex. W taki o to sposób chłopak zyskał pierwszego pokemonowego przyjaciela. Czym prędzej wypuścił go z pokeballa, by drogę powrotną przejść razem i bliżej się poznać.
Przyjaźń czy walka?!
Ostatnie dni letniej szkoły obejmowały próbne walki pomiędzy uczniami. Każdy miał obowiązek stoczyć pojedynek z losowo wybranym przeciwnikiem, a po wszystkim wychowawcy wybiorą najlepszych uczniów w poszczególnych kategoriach, które obejmowały cały, dwumiesięczny "rok" szkolny. Jak na złość losu, przeciwnikiem Alexa i Charmandera okazał się Hiroki i jego Totodile. Choć na początek żaden nie chciał walczyć z kumplem, to w końcu doszło do starcia. Podczas walki dość szybko przewagę zdobył Hiroki i jego pokemon, który bezwzględnie atakował swojego przeciwnika. Szał wodnego krokodyla udzielił się i jego trenerowi, który zapominając o przyjaźni i jakichkolwiek zasadach, rozkazał swojemu pokemonowi dobicie jaszczurki, która przegrywała pojedynek lecz jeszcze utrzymywała się na nogach. Alex rzucił się na ratunek swojemu podopiecznemu i po sprawdzeniu czy jego pokemon jest cały, rzucił się na byłego kumpla, wszczynając bójkę. Chłopcy oczywiście dość szybko zostali rozdzieleni, a wszyscy uczniowie rozesłani do swoich pokoi. Tylko Alex ruszył wraz ze swym pokemonem do ambulatorium, gdzie spędził resztę dnia i całą noc, czuwając przed drzwiami sali ostrego dyżuru. Na szczęście Charmander dzięki pomocy Siostry Joy dość szybko doszedł do siebie i trafił do sali, gdzie pokemony mogły w spokoju wypoczywać. Gdy następnego dnia wszystko się już uspokoiło, okazało się, że Hiroki spakował swoje rzeczy i opuścił szkołę. Całe to wydarzenie przemieniło braterską przyjaźń w nieodpartą chęć zemsty, jaką od tej chwili pałał bohater. Ostatniego dnia, wychowawcy przyznawali nagrody, za najlepsze osiągi w poszczególnych kategoriach. Oczywiście Justine zdobyła pierwsze miejsca za najlepszą opiekunkę, najlepiej zapowiadającą się koordynatorkę i znawczynię, a Alex za znajomość technicznych podstaw i za zrozumienie natury pokemonów. Po wręczeniu nagród niespodzianek, odbył się huczny bal kończący Letnią Szkołę Pokemon.
W pogoni za odwetem!
Po zakończeniu letniej szkoły i powrocie do domu, Alex rozpoczął poszukiwania swojego byłego przyjaciela, a aktualnego wroga. Zgodnie z zasłyszanymi informacjami i własnymi domysłami, Hiroki wyruszył do regionu Hoenn, by tam walczyć o odznaki. Nie zastanawiając się zbyt wiele, Alexander spakował wszystko co najpotrzebniejsze. W jego dużym plecaku turystycznym znalazło się miejsce na zapasową parę spodni, dwie koszule, kilka par skarpet i gaci na zmianę, a także buty, gdyby z tymi co ma na nogach, coś się stało. Wewnątrz znajdował się również mały, jednoosobowy namiot, nierozpakowana jeszcze nagroda ze szkoły, a także woda i prowiant na drogę. Pod plecakiem podwieszony był śpiwór. W kieszeniach spodni, które miał na sobie znalazły swe miejsce pokedex, elektroniczny notatnik i harmonijka, a przy specjalnym pasku magnetycznym widniało pięć pustych pokeballi. Po długim i wzruszającym pożegnaniu się z rodziną, otrzymał jeszcze od ojca kopertę z pieniędzmi. Po wszystkim wyruszył do regionalnego portu w Vermilion City, by tam wsiąść na statek płynący do do Pallet Town. To właśnie tam Alex miał rozpocząć swoją podróż postanawiając, że kiedyś pokona Hirokiego. W czasie rejsu okazało się, że na statku przebywa również, Justine która również chce rozpocząć swoją przygodę w odległym regionie jako koordynatorka i znawczyni.
Podczas rejsu nastolatek dowiedział się o organizowanym turnieju trenerów amatorów, który miał odbyć się za trzy dni w pobliżu Pallet.
Po długim i średnio przyjemnym rejsie na statku wycieczkowym, młodzi dotarli wczesnym rankiem do Pallet. Niestety, albo stety, tuż po zejściu na ląd, doszło do kolejnego pożegnania. Justine, z którą Alexander trochę pokłócił się podczas rejsu o umiejętności znawcy pokemonów, musiała szybko opuścić szesnastolatka, spiesząc się na swoje pierwsze pokazy. Po wzajemnym, choć lekko przekornym życzeniu sobie szczęścia w podróży, udała się na północ, w głąb lądu. Młodemu bohaterowi i jego pokemonowi nie pozostało nic więcej, jak rozpocząć swą przygodę.
Cel:
- zająć jak najwyższe miejsce w Lidze Pokemon
- nawiązać więź z wszystkimi pokemonami, które złapie
- schwytać wiele różnorodnych pokemonów
Towarzysz: brak
Pokemon towarzysza: brak
Rywal: Hiroki, charakter pobieżnie opisany w historii.
Pokemon rywala: Totodile, samiec
Prośby: brak
Ulubione pokemony lub typ pokemona: Arceus, Charizard, Sceptile, Blastoise, Dragonite, Armaldo, Salamence.

Ostatnio edytowany przez Urbiacz (2014-07-18 18:00:53)