Witam wszystkich!
Postaram się opowiedzieć coś o moim drugim juz FanFicku, który praktycznie jest kontynuacją "pierwszego tomu" noszącego nazwę "Sinnoh Adventure Saga"[który zreszta też znajduje się na tym forum]
Problem w tym, że nie wiem, co napisać. No cóż, ci którzy nie czytali SAS i tak praktycznie wszystkiego się dowiedzą z Epilogu, niemniej jednak zapraszam do czytania również pierwszego tomu. No dobra, zaczynamy. Akcja toczy się w regionie Isshu, dlatego zmieniłem jedynie pierwszy człon nazwy pierwszego ficka;]

Isshu Adventure Saga

Prolog

Tom jest trzynastoletnim chłopcem o ciemnych włosach. Nosi jeansy, ciemną bluzę z żółtymi elementami, czerwoną czapkę z naszyciem w kształcie pokeballa oraz szalik, który zakłada głównie dla ozdoby.
Prawie rok temu dowiedział się, że jego dziadek nie zmarł, jak powszechnie sądzono, ale został porwany przez złych ludzi, pracujących dla Zespołu G, zwanych Galaktycznymi. Dowodził nimi, jak się później okazało niejaki Cyrus wraz z trójką podwładnych o kryptonimach Saturn, Mars i Jupiter, którzy konsekwentnie dążyli do zamierzonego od dawna celu: zniszczenia istniejącego już świata i stworzenia zupełnie nowego, w którym pełniliby rolę boga. Tom ciągle zastanawiał się nad tym, w czym mógłby pomóc im jego dziadek. Bo po co innego mogliby go porwać? Dla zabawy?
Tom wyruszył więć w podróż do zupełnie nieznanego mu regionu, regionu Sinnoh wraz z Grumpigiem, którego złapał jeszcze w regionie Hoenn oraz Lairona, którego otrzymał podczas rozdawania spadku jego dziadka. Dość szybko wzbogacił swą drużynę o trawiastego żółwia, noszącego nazwę Turtwig.
Równiez szybko poznał nowych rywali: Lucasa i Kate. Niedługo po tym złapał kolejnego pokemona- ognistą małpę, Chimchara. Nie trzeba było długo czekać na ekspresowe ewolucje: Turtwig przemienił się w Grotle'a, a Chimchar w Monferno, zyskując typ walczący. Tom zdążył zdobył trzy odznaki, a poznał Jade, świetną, choć początkującą, koordynatorkę, z którą wkrótce się zaprzyjaźnił i rozpoczął wspólną podróż.
Wkrótce Tom wzbogacił swój skład o Gastrodona i Absola, a Jade o Grovyle'a i Honchkrowa. Przez ich wędrówkę przewijają się różne postacie, jak Lucas czy podróżnik, imieniem Rick, których rola wzdaje się być sporo większa, niż mogło się wcześniej wydawać. Rick pomaga w odkryciu, że dziadek Toma poznał sposób w jaki można kontrolować boga pokemonów, Arceusa. Również dzięki niemu Tom dowiaduje się, że do stowrzenia nowego świata Galaktyczni muszą zdobyć władzę nad pokemonem władającym czasem, Dialgą oraz władcą przestrzeni, Palkią, a Arceus może nad nimi panować. Okazuje się również, że do ich zdobycia potrzebni są trzej mistyczni strażnicy jezior: Uxie, istota mądrości, Mesprit, istota silnej woli oraz Azelf, istota odwagi.
Te trzy pokemony wybieraają na swoich odpowiedników właśnie Toma, Jade, Lucasa i Ricka.
Wreszcie dochodzi do ostatecznego starcia z Zespołem G, w którym uczestniczą nie tylko wybrańcy trzech duchów jezior, ale także Kate. Okazuje się, że Galaktyczni zdobyli kontrolę nad trzema strażnikami, dzięki Łowczyni J i zdołał wywołać nie tylko Dialgę, Palkię i Arceusa, ale również Giratinę. Żadnej z tych istot nie spodobała się chęć naruszenia równowagi wszechświata, co przyczyniło się do porażki Cyrusa i jego podwładnych. Przywódca zespołu, a także Mars, Jupiter i Saturn zostają aresztowani i wszyscy w regionie Sinnoh są już pewni bezpieczeństwa, a Tom ponownie spotyka się z dziadkiem, który wkrótce wraca do rodzinnego regionu Kanto.
Tom i Jade wreszcie mogą zająć się odpowiednio Ligą Sinnoh oraz Wielkim Festiwalem. Jade poznaje nową rywalkę, Lily. Obie zachodzą w tej największej imprezie koordynatorów dość daleko, aż wreszcie spotykają się w półfinale. Ich walkę wygrywa Lily, która jednak ostatecznie przegrywa w finale.
Wreszcie następuje czas ligi, w której jak się okzauje biorą udział nie tylko Lucas i Kate, ale również Lily! Wkróce Tom pokonuje obie dziewczyny i staje do walki ze swoim największym rywalem w regionie Sinnoh, Lucasem. Oboje w tej walce mają już w pełni wyewoluowany skład. Walka kończy się starciem startera Lucasa, Empoleona z Infernape'em Toma, która ostatecznie zostaje zwyciężona przez pokemałpę.
Nadchodzi czas finału, w którym Tom mierzy się z mistrzynią regionu Sinnoh, Cynthią. Tą walkę po zaciętym starciu przegrywa. Nie dane jest mu jednak długo rozpaczać: Lily i Rick pokazują mu torbę Jade na ktorej jest napis "Isshu" Co gorsza samej Jade nigdzie nie ma...

* * *

- To nie wszysko- powiedział Rick, obracając plecak na drugą stronę. Było tam logo Zespołu G. Tom rozszerzył oczy ze zdumienia.
- Przecież oni już nie istnieją... więc...- zaczął.
- Tak, nam też wydaje się to dziwne- przerwała mu Lily. Wyglądała na przerażoną i wstrząsniętą, a mimo to w jej oczach czaił się już błysk przygody. Tom nie wiedział, co o tym myśleć. Otrząsnął się z szoku i postanowił zapytać o coś innego, niż przeczące sobie uczucia.
- A co znaczy to całe "Isshu"? Mi to się kojarzy jedynie z sushi...- powiedział z namysłem, czym zmusił przyjaciół do lekkiego uśmiechu. Powaga sytuacji nie pozwoliła im jednak na choćby cichy chichot.
Rick odchrząknął i zaczął mówić.
- Słyszałem o tym, że istnieje region Isshu... No co, telewizji nie oglądacie?- spytał, widząc zdumienie Toma i Lily, zaskoczonych takk szybką i pewną odpowiedzią na nurtujące ich pytanie.
Tom szybko poukładał informacje. Zespół G, region Isshu... No tak! Jade została porwana do tego regionu... Nie ma innego wyjścia.
- Dobra, to ja wyruszam do regionu Isshu!- zawołał.
- Wiedziałam!- rozpromieniła się Lily z błyskiem w oku.
Tom ochłonął i spojrzał na nią wzrokiem zdumionego bazyliszka.
- Osobiście nie bardzo rozumiem, czemu się tak zacieszasz...
- No jak to?- spytała Lily, jakby mówiła do jakiegoś niezrównoważonego emocjonalnie dziecka.- Przecież nie możesz wszystkiego załatwić sam! Jedziemy z tobą!
- No chyba żartuj...- zaczął Tom.
- No jasne, że zartuje- przerwał mu Rick.- Do regionu Isshu nie można pojechać! Jedyną drogą lokomocji jest lot samolotem!- zawołał z uśmiechem.
Tom przestał protestować. Wiedział, że nic już nie wskóra. Właściwie to poczuł się nawet lepiej, wiedziąc, że tym razem nie będzie sam od początku.
- Regionie Isshu! Przybywamy!- zawołał Tom.

01. Gorące przywitanie! Region Isshu!

- No nie no, ja rozumiem, że to nie jest hotel, ale krzesła z gwoździami to już lekka przesada- powiedział ze złością Tom.
- Tom, to suwak od spodni wżyna ci się w...- powiedziała ironicznym głosem Lily. Rick wyraźnie powstrzymywał się od śmiechu.
- Cicho- przerwał jej w ostatniej chwili Tom.
Właśnie lecieli samolotem do regionu Isshu, a Tom jak zwykle robił problemy z błahych powodów, jak siedzenie za nisko, samolot leci za wolno, nudzi mu się, samolot leci za wolno... A był to ledwie zalążek jego ciągłych narzekań. Na szczęście samolot powoli zbliżał się do celu: na horyzoncie widać już było zielone kształty oraz widok lotniska.
Tom wyjął jedyny pełny pokeball: ten z Infernape'em. Ze sobą miał także pięć pustych pokeballi, pokedex oraz pokenav. Miał nadzieję na szybkie odnalezienie Jade oraz zjedzenie czegoś innego niż parówki, w których mięsa jest tyle, ile fabuły w Modzie na sukces. Zamyślił się na tyle, że aż zapomniał na co miał się uskarżać. Spytał więc o pokemony, jakie jego przyjaciele postanowili zabrać do nowego regionu.
- Ja wziąłem jedynie Weavile'a. Miał najmniej szans na podróżowanie ze mną- odrzekł Rick, po czym dodał, widząc zdziwione spojrzenie Toma.- Co się tak gapisz? Zakochałeś się?
- Chciałbyś- odciął się Tom.- Więc Sneasel ewoluował?
- Dokładnie- rzekł Rick, przemilczając kąśliwą zaczepkę kolegi.- A jakie ty zabrałeś pokemony, Lily?
- Ja wzięłam AŻ dwa- odpowiedziała, kładąc nacisk na słowo "aż".- Mojego startera, Monferno, no i moją Meganium.
Wkrótce samolot wylądował na lotnisku w mieście- jak wskazywała tabliczka- Kanoko Town. Tom z ulgą przywitał przybycie do regionu i jak najszybciej wyszedł z samolotu. Teraz można było zauważyć, że zmienił swój ubiór: miał czarne jeansy, czerwoną bluzkę, na ktorą narzucił niebieską bluzę. Zmienił adidasy na ciemniejsze, a szalik teraz był koloru białego- wcześniej czerwonego. Jedynie czapka zdawała się przypominać o jego stroju z Sinnoh.
Po chwili dołączyli do niego Lily i Rick. Tom i Lily spojrzeli pytająco na kolegę w oczekiwaniu na jakieś wskazowki. Daremnie... Nie było w tym jednak nic dziwnego- w końcu cała trójka znalazła się w tym całkowicie nieznanemu im wcześniej regionie po raz pierwszy.
- Móglbyś coś wreszcie zrobić?- spytał niecierpliwie Rick.
- Jeśli myślisz, że wyczaruję mapę z tego, co zrobił na twoim plecaku ten dziwny pokemon, to się mylisz- powiedział stanowczo Tom. Widząc, że Rick pośpiesznie spojrzał a plecak, natychmiast dodał:- Jeden zero dla mnie, tylko żartowałem...
- Mógłbyś wyciągnąć pokenav- mruknął Rick, po czym zrobił minę, jakby sobie o czymś przypomniał i wskazal na czapkę Toma, mówiąc:- Uaaau...
- Co?
- Kał! Jeden jeden, tylko żartowałem!- zawołał Rick.
- Nie sądzicie, że powinniśmy jednak zachować choć odrobinę powagi?- spytała Lily, mierząc ich krytycznym spojrzeniem.
Wreszcie wyruszyli w podróż do miasta, które wybrał Rick: Sanyou City.
- Chciałbym wiedzieć jak nazywają się te dziwne pokemony- powiedział zawiedzionym głosem Tom, po raz enty chowając pokedex, mówiący o braku danych każdego napotkanego po drodze pokemona.- O wszystkim pamiętałem, tylko nie o tym, żeby zaktualizowac pokedex o stworki z regioniu Isshu!
- Oj, mógłbyś już przestać?- spytała zniecierpliwiona już Lily.- To gadanie zaczyna być już naprawdę męczące.
Tom umilknął i przez jakiś czas przestał się odzywać, a zaczął intensywnie myśleć. Tak intensywnie, że zapomniał nawet o niedoborze mięsa w parówkach, które dane mu było zjeść podczas tego nudnego lotu do równie nudnego regionu.
- Może się zatrzymamy?- spytał po jakimś czasie Rick, gdy błądzili po lesie. Lily natychmiast kiwnęła głową, a Tom chcąc niechcąc musiał się z nimi zgodziś- sam w końcu był już lekko zmęczony.
- Wiecie co? Tu jest strasznie nudno- oznajmiła nadzwyczaj stanowczym głosem Lily, a Tom pokiwał skwapliwie głową.
- Powiem więcej. Flaki z olejem to przy tym ósme cudo- rzekł z przekonaniem, po czym zerwał się na równe nogi.
- Gdzie idziesz?-  zapytał natychmiast Rick.
- Zamierzam złapać jakiegoś pokemona. Nie samym Infernape'em człowiek żyje- oznajmił Tom, po czym pobiegł w stronę otoczonej przez drzewa polany. Natychmiast dostrzegł jakiegoś poke-ptaka, który wyglądał na pisklę. Gdy tylko dostrzegl nieznajomego zwężył groźnie oczy, jakby przygotowywał się do ataku.- Dobra! Infernape, wychodź!
Ptak na widok podopiecznego Toma, natychmiast rozpoczął atak Powietrznym Asem. Już prawie uderzył, gdy...
- Infernape, Ogniste Bombardowanie!
Pokemon Toma uderzył w małego orła, otoczony ognistą błyskawicą. Na początku wydawało się, że nic mu to nie zrobiło, jednak po chwili naokoło niego pojawiły się iskry, a sam ptak upadł na ziemię. Odzyskiwał już świadomość, gdy Tom rzucił w niego pokeball. Po chwili został złapany.
- Super, złapałem to... coś- uśmiechnął się entuzjastycznie Tom i spojrzał na Infernape'a. Ten wpatrywał się w nadciągającą właśnie chmurę.- No tak, pewnie zaraz będzie padać, chodźmy.
Infernape nadal jednak wpatrywał się w chmurę, a wcześniej okazywane zainteresowanie przemieniło się w czysty strach, gdy chmura niebezpiecznie zawisła centralnie nad nim. Mimo to wciąż patrzył na ciemny obłok, w środku którego zaczęło się formować jaskrawoczerwone światło, a Tom dostrzegł w kłębach dymu coś połyskującobiałego... Coś, przypominającego żywą istotę...
Ledwie zdążył to zakodować, a światło z chmury zaczęło się gwałtownie powiększać. Tom nie wiedział co to może znaczyć, ale podejrzewał, że raczej nic dobrego...
- Infernape, uciekaj!- ryknął momentalnie do swojego podopiecznego. Nie trzeba mu było tego powtarzać: natychmiast zaczął uciekać wraz z Tomem, jednak ów ciemna chmura nie została w tamtym miejscu, a ruszyła za nimi, jakby ich ścigała. "Tylko w jakim celu?" zapytał w myślach Tom, biegnąć ile sił w nogach.
Wreszcie chmura opnownie zawisła nad Infernape'em, który nie miał już sił, by dalej uciekać, więc tylko spojrzał ze strachem w górę. W tym samym momencie wystrzelił w jego stronę płomień, który ledwo go trafił, a już wrocił znacznie powiększony do chmury. Infernape trafionym tym ogniem, natychmiast osunął się na ziemię. Na szczęście jeszcze ciężko oddychał... Tom pospiesznie zamknął go w ballu i zaczął biec w stronę- a przynajmniej taką miał nadzieję- Ricka i Lily.

02. Profesor Araragi!

Tom wbiegł na miejsce, gdzie zostawił dwójkę przyjaciół, jednak nigdzie nie było po nich śladu. Tom zaklął cicho. Wiedział, że z Infernape'em jest coraz gorzej i musi wrócić do Kanoko Town. Ale jak zostawić wiadomość Rickowi i Lily tak, by mieć pewność, że to właśnie oni ją odbiorą? Nagle wpadł na pomysł, która mimo, że był dość ryzykownym rozwiązaniem, to wydawał się jednak jedynym wyjściem. Tom wyciągnął drugi pokeball,- z pokeptakiem- wypuścił podopiecznego i zaczął szybko mówić, wiedząc, że ma mało czasu.
- Posłuchaj... nieważne jak tam się zwiesz, ale musisz mi pomóc! Mógłbyś powiadomić moich przyjaciół o tym, że wróciłem do Kanoko Town? Rick to taki mulat, a Lily to nieco opalona blondynka- widząc, że ptak niezwruszenie czyści sobie pióra, postanowił wziąć go na litość.- Nie rozumiesz? Mój Infernape może zginąć, jeśli nie wrócę do Kanoko Town- tu mocno uszczypnął się w udo; tak mocno,że do oczu napłynęły mu łzy. Pokemona najwyraźniej to poruszyło, bo poklepał go jednym skrzydłem, kiwnął głową i odleciał w poszukiwaniu Lily i Ricka.
"Chyba trochę za mocno się uszczypnąłem" pomyślał Tom, biegnąć w stronę Kanoko Town i lekko zaciskając zęby: wciąż odczuwał już niewielki ból w udzie przez samookaleczenie. "Przynajmniej osiągnąłem, co chiałem..."
W tej chwili drogę zagrodził mu Caterpie, który wystrzelił sieć w jego prawą nogę. Tom rozwścieczył się na tego pokerobaka tak bardzo, że nie do końca przemyślanie, z całej siły go kopnął. Z zaskoczeniem obserwował, jak Caterpie trafia w drzewo i osuwa się po nim, niezdolny do wykonania kolejnego ruchu. Tom zrobił minę godną Jasia Fasoli, nim ochłonął i ponownie zaczął biec w stronę pobliskiego już miasta.
Kilkaset metrów przed progami miasta Toma złapała kolka, jednak uznał, że teraz może już zwolnić: bądź co bądź, nic nie wskazywało na to, by Infernape stracił resztki sił. "Zresztą gdyby już miał- odpukać w niemalowane- to fajtnął, by już dawno" pomyślał Tom.
Wreszcie wbiegł do miasta- przez kilkanaście sekund zdołal odzyskać część sił- i spytal pierwszą napotkaną na swej drodze osobę o to, gdzie znajduje się Centrum Pokemon.
- Tuż za rogiem, o tam- wskazał palcem mężczyzna.- Ale teraz...- zaczął, jednak Tom już go nie słuchał.
- Dzięki!- zawołał, biegnąc we wskazane miejsce. Pragnął wbiec tam tak szybko, że nie zauważył, że są tam automatyczne drzwi, w efekcie czego wyrżnął kolanem w niestłuczalne szkło i jęcząc z bólu, wszedł do budynku. Nigdzie nie było jednak śladu żywej duszy.
- Co to ma być, balanga podczas pracy?! Niech no tylko spotkam waszego szefa!- zawołał ze złością, kopiąc w stojące nieopodal biurko przez co nabił sobie kolejnego guza.- Ty spróchnialcu!- zawołał z odrazą, wychodząc z budynku. Był tak rozwścieczomy, że nie patrzył dokąd idzie. Wpadł na kogoś sporo od niego wyższego. Spojrzał w górę i zauważył dość ładną kobietę o brązowych włosach i płaszczu laboratoryjnym.
- Tak, to on!- usłyszał głos Lily. Dopiero teraz zauważył, że z ów kobietą są Rick i Lily; na ramieniu tego pierwszego siedział pokeptak, należący do Toma.
- Twój Washibon dość szybko nas odnalazł- powiedział Rick.
- Mój kto?- zdumiał się Tom.
- Tak nazywa się ten pokemon. Washibon, pokemon orle pisklę, mierzące pół metra o typach normalny i lot- odrzekła z uśmiechem kobieta.- Jestem profesor Araragi. Zauważyłam, że byłeś w Centrum Pokemon. Jak pewnie zdążyłeś zauważyć, nasza siostra Joy jest chwilowo niedyspozycyjny, gdyż dość ciężko zachorowała.
- A ja jestem Tom. Washibon dobrze się spisałeś, wracaj- powiedział Tom, wyciągając jego pokeball. Po chwili przypomniał sobie o krytycznym stanie Infernape'a i natychmiast zaczął mówić.- Nie wie pani kto mógłby pomóc w uleczeniu Infernape'a?
- Oczywiście, że wiem- uśmiechnęła się profesor Araragi.- To wchodzi w skład moich kompetencji, więc chodźmy do mojego laboratorium- powiedziała, odwracając się i idąc jako pierwsza. Tom, Lily i Rick ruszyli tuż za nią.
Wreszcie znaleźli się w laboratorium profesor Araragi, która jak się okazało była w tym regionie najważniejszym z naukowców, jak profesor Oak w regionie Kanto: w jej zakres obowiązków wchodziło również rozdawanie początkującym trenerom starterów.
Infernape został podłączony do wielu kabli, a profesor Araragi zaczęła go badać, sprawdzając bicie jego serca, czy każąc mu otworzyć gardło.
- I co z nim jest?- spytała w końcu Lily.
- Jest przemęczony, to jest pewne. Ale niepokoi mnie pewna sprawa. Czy jego grzywa, wyrastająca z głowy, która parzy jedynie nieprzyjaciół, zawsze jest tak nienaturalnie mała?- spytała kobieta, zdejmując lekarskie słuchawki i wpatrując się uważnie w Toma. Rzeczywiście, grzywa była teraz o wiele mniejsza niż jeszcze podczas walki z Washibonem.
- Nie, wcześniej wszystko było dobrze- powiedział suchym głosem Tom.
- Tom, właściwie co się stało, gdy się od nas odłączyłeś?- zapytał Rick.
Tom odchrząknął i zaczął mówić z twarzą bez wyrazu. Gdy skończył, swzyscy spojrzeli na profesor Araragi, która zacmokała tak, jakby wszystko od samego początku przeczuwała, a mimo to wcale jej się to nie podobało.
- Bo wiecie... od jakiegoś czasu w naszym regionie dzieją się dziwne rzeczy. Ogniste i elektryczne pokemony są prześladowane przez wielkie chmury, aż nie zostaną przez nie trafione tajemniczym promieniem. Raz piorunem, raz ogniem. Czemu? Tego niestety nikt nie wie- powiedziała ze smutkiem. Infernape chyba wreszcie odzyskał utraconą energię, bo wstał. Tom natychmiast wyciągnął pokeball, w którym zamknął podopiecznego: nie chciał, żeby się przemęczał.
- Już si,ę ściemnia, a ja jestem zmęczony. Chodźmy wynając pokój w pobliskim hoteliku- powiedział Tom, a jego przyjaciele kiwnęli głową: oni również byli zmęczeni tym dość obfitym w wrażenia dniu.
- Dobrze, do widzenia- uśmiechnęła się profesor Araragi.- Tom, przyjdź jeszcze jutro ze swymi przyjaciółmi. Mam coś dla ciebie.
I z nieco zagadkową miną, wyszła z pokoju.

03. Pojawia się rywal! Hikaru!

Kolejnego dnia zgodnie z prośbą profesor Araragi, Tom Rick i Lily udali się do jej laboratorium. Ta poprosiła ich jednak, by zaczekali w pomieszczeniu obok. Nagle drzwi się otworzyły i wszedł jakiś ciemnowłosy chłopak, który właśnie zamykał w ballu pokemona, przypominającego gołębia. Miał ciemne spodnie, niebieską bluzę i czerwony krawat. Nosił również okulary i słuchał muzyki przez słuchawki.
- Cześć, jestem Lily- przedstawiła się przyjaciółka Toma, jednak ten wsłuchiwał się w rytm muzyki tak, że zdawał się nie zwracać uwagi ani na Toma, ani na Ricka, ani na Lily.
- On jest jakiś głuchy?- spytał Rick.
- Nic mnie to nie obchodzi. EJ!- ryknął Tom. Ciemnowłosy chłopak zdjął słuchawki i zmierzył Toma spojrzeniem, które wyraźnie mówiło, iż nie zamierza tolerować takich wrzasków.- Jestem Tom, a ty?
- A ja nie- odburknął niezbyt przyjaznym głosem chłopak.
W tym momencie drzwi się otworzyły i weszła profesor Araragi.
- O, Hikaru, widzę, że już zaprzyjaźniłeś się z Tomem- powiedziała z uśmiechem.
Ta uwaga nie wyglądała na trafną tym bardziej, że ze spojrzeń chłopców można było wywnioskować, że chcą się nawzajem zasztyletować.- Nie owijajmy w bawełnę. Hikaru, przybyłeś tu po startera...
- Przecież on ma już jednego pokemona!- zaprotestował Tom.
- To nieważne, nie jest to standardowy starter, a Hikaru miał otrzymać pokemona już dwa lata temu- odrzekła profesor Araragi, mierząc nieco zdziwionym spojrzeniem Toma. Najwyraźniej dotąd nie wyczuła aury wrogości, panującej między chłopcami.- Dobrze, oto trawiasty starter, Tsutarja!- zawołała, biorąc jeden z trzech balli, leżących na stoliku.
Traf chciał, że trawiasty wąż wystrzelił mały liść, najwyyraźniej chcąc dać pokaz umiejętności już na początku. Niestety trafił on Toma, którego reakcji nietrudno było się domyśleć.
- Przecież zrobił to niechcący- mruknęła nieco zirytowana, a nieco rozbawiona Lily, wpatrując się w rozeźloną minę Toma, który właśnie zwymyślał Tsutarję za jej "haniebny czyn".
- Daj spokój, nie powstrzymasz go- prychnął Rick.
- Ale snob!- zakończył swój monolog Tom, patrząc ze złością na dumną minę trawiastego startera. Hikaru nadal wpatrywał się w profesor Araragi w oczekiwaniu na dwa pozostałe pokemony.
- A teraz wodny starter, Mijumaru!- zawołała pani profesor.
Na podłodze ukazal się pokemon, przypominający wydrę. Na brzuchu miał muszelkę, a jego brązowy nos miał dość wątpliwy ksztłt. Mimo to wyglądał całkiem niewinnie i słodko.
- Czy to co on ma na nosie jest tym, o czym myślę?- zapytał Tom, który jak zawsze umiał dostrzec dziurą w całym.
- Jeśli tak, to z całą stanowczością stwierdzam, że masz brudne myśli- powiedziała znudzonym głosem Lily.
- A to ognisty starter, Pokabu!- krzyknęła profesor Araragi.
Jako ostatni na podłodze zjawił się pokemon świnia o pomarańczowo-brązowym odcieniu skóry. Zamiast ogona miał sprężynę, którą zaczął gonić i uderzył w nogi wciąż rozeźlonego Toma.
- Świnia!- krzyknął rozzłoszczony.
- Nie znasz się- oznajmił Rick z rozbawieniem.- Moim zdaniem jest sympatycznym, choć bardzo niesfornym pokemonem.
W tym czasie Hikaru wyciągnął książkę pod tytułem "Statystyki pokemonów". Najwyraźniej nie zamierzał słuchać nikogo, kto poleci mu któregoś startera, dopóki nie sprawdziłby jego statystyk w swojej ukochanej książce . Wreszcie ją zamknął i lekko poprawił okularu. Widocznie dokonał już wyboru.
- Wybieram ognistego startera, Pokabu- powiedział Hikaru, celując palcem w pokeświnię. Tsutarja zrobił obojętną minę, a w oczach Mijumaru zaszkliły się łzy, jednak Hikaru najwyraźniej był skupiony jedynie na Pokabu, który ze szczęścia ponownie zaczął gonić własny ogon. Przeczuwając niebezpieczeństwo, Tom odsunął się w obawie o własne nogi. W tym czasie profesor Araragi wręczyła Hikaru pięć pokeballi oraz pokedex, przypominający wyglądem GameBoya. Po chwili podeszła do Toma i wyciągnęła ku niemu rękę, w której trzymała drugi pokedex.
- Profesor Oak powiadomił mnie, że nie masz zaktualizowanego pokedexu, więc wręczam ci nowy- powiedziała z usmiechem. Tom podziękował jej i odwrocił się, ruszając w stronę wyjścia.
- Zaczekaj- usłyszał głos Hikaru.- Chcę walczyć. Dwa na dwa.
Tom uśmiechnął się z powątpiewaniem, jednak postanowił przyjąć wyzwanie- w końcu była to świetna okazja, by pokazać temu gościowi, jak bardzo jest słaby. Wyszli na świezę powietrze, gdzie natychmiast dostrzegł zarys stadionu.
- Dobra, leć, Mamepato!- zawołał wkrótce Hikaru, a obok niego pojawił się ów gołąb, którego Tom, Rick i Lily widzieli wcześniej. Tom wyciągnął pokedex, który ukazał Mamepato w kilku pozach, mówiąc: "Mamepato, pokemon gołąb. Mamepato jest pospolitym ptakiem, żyjącym w regionie Isshu. Rzadkością jest spotkać samotnego przedstawiciela tego gatunku, gdyż żyje on w stadach.
- W takim razie leć, Washibon!- zawołał Tom, a tym razem to Hikaru wyjął pokedex. Tom usłyszał: "Washibon, pokemon orle pisklę. Washibon ma zazwyczaj zadziorny charakter i trudno jest go oswoić. Gdy jednak już się to uda, jest on świetnym wojownikiem."- Atakuj Powietrznym Asem!
Washibon bez problemów trafił Mamepato, który opadł nieco w powietrzu, jednak natychmiast za poleceniem Hikaru rozpoczął szarżę Szybkim Atakiem. Washibon bez problemów uniknął ataku i ponowił atak Powietrznym Asem.
- Powietrzne Cięcia!- zawołał Hikaru z zadowolonoą z siebie miną. Atak trafił Washibona, który upadł na ziemię, gdy kolejne pociski zaczęły go bombardować. Hikaru zmierzył przenikliwym wzrokiem Toma, który zamknął w ballu podopiecznego.
- Ten Mamepato jest całkiem niezły- powiedział Rick.
- Z Infernape'em nie ma szans- rzekła Lily. W chwilę później na stadionie pojawił się drugi pokemon Toma, a dex Hikaru oznajmił: "Infernape, pokemon ognista małpa. Jest ostateczną formą Chimchara. Infernape ma 'ognisty' charakter, a jego szybkość nie ma sobie równych."
- Infernape, Ogniste Bombardowanie!- zawołał Tom. Infernape rozpoczął atak, jednak nie dał rady wytworzyć potężnego kręgu.- Co jest? Miotacz Płomieni!
Infernape ponownie nie wykonał ruchu, mimo dużej koncentracji.
- Ognisty pokemon, który nie umie wykonac odpowiednich swemu typowi ruchów? Ciekawe...- szczerze zdziwił się Hikaru. Tom postanowił, że później się nad tym zastanowi.
- Cios Gromu!- Infernape zdążył oberwać Powietrznym Asem, nim trafił superefektywnym atakiem oponenta. Mamepato upadł na ziemię.
- Pokabu, teraz ty!- zawołał Hikaru. Tom wyjął pokedex, by dowiedzieć się czegoś więcej o ów pokemonie. Dex oznajmił "Pokabu, pokemon ognista świnia. Pokabu może wytworzyć trujący dym, który utrudnia poruszanie się przeciwnikom. Jego specjalnością jest atak." W tym momencie rozległ się grzmot i zaczęło się chmurzyć.- Użyj Żaru!
- Infernape, to nic ci nie zrobi! Użyj Mach Ciosu!- Infernape zadał obrażenia Pokabu. Mimo to nie zrobiło to na nim wrażenia i uderzył Akcją. Tom nagle dostrzegł ponownie formującą się chmurę... Taką samą, jak tą, która uderzyłą Infernape'a... Przypoomniał sobie słowa profesor Araragi o tajemniczych chmurach, atakujących pokemony i momentalnie zamknął w ballu podopiecznego.
- Hikaru! Chowaj Pokabu!- ryknął Tom.

04. Pochmurna tajemnica

- Niby czemu mam cię posłuchać?- spytał podejrzliwym głosem chłopak.
- Jeśli obchodzi cię zdrowie twojego prosiaka, to lepiej go zamknij, idioto, albo wsadzę ci jego sprężyniasty ogon w...!
- Dobra, zrozumialem- mruknął Hikaru, szukając pokeballa swojego nowego członka drużyny. Uwagę Lily i Ricka pochłonęła niebezpiecznie zbliżająca się w stronę Pokabu ciemna chmura.
- Patrz...- szepnął Rick, wyciągając rękę i celując nią w nadchodzącym obłok.- Tam kłębi się coś czerwonego.
- Może to przez zbyt małą ilość zjedzonych kanapek, ale to przypomina mi marmoladę truskawkową- mruknęła Lily, wpatrując się nieprzytomnym wzrokiem w kłębiącą się wśród chmury jaskrawą czerwień z cieknącą śliną.
Chmura nagle przyspieszyła i znalazła się niemal nad Pokabu, gdy Hikaru wreszcie odnalazł ball pokeświni, w którym natychmiast go zamknął. Chmura zaczęła się powoli oddalać, a Tom zaczął odczuwać dziwny dreszcz, którego nie poczuł jeszcze nigdy w zyciu... jakby oddalała się jakaś cenna rzecz, od zawsze należąca do niego. I nagle tak jakby planował to od kiedy płomień z tej samej chmury, uderzył w Infernape'a, wyciągnął pokedex  skierował go w kierunku ciemnego obłoku.
Ku jego zaskoczeniu, ukazał się obrazek jakiegoś białego pokemona, mającego w sobie coś ze smoka i mający ogień w miejscu, gdzie powinien znajdować się ogon- choć może to ten płomień jest ogonem? Pokedex zaczął właśnie mówić, jednak Tom zdążył usłyszeć jedynie pierwszą sylabę, brzmiącą "Re"...
Nagle znikąd zerwał się ogromny wiatr, który był tak potężny, że uniósł Toma w powietrze i wyrwał mu pokedex, który zaczął gwałtownie spadać w dół. W tym wietrze było coś tajemniczego- a co najdziwniejsze ten nienaturalnie silny wiatr, uniósł jedynie jego, jakby inni byli przed tym chronieni, a on sam nie był w stanie się uodpornić. Nic z tego nie rozumiał... Zauważył Hikaru, pędzącego po profesor Araragi i Monferno Lily, który w ostatniej chwili złapał pokedex i podał go swojej trenerce.
I nagle z ciemnej chmury, wystrzelił olbrzymi płomień, jednak Lily zdążyła w ostatnim momencie schować swojego startera w należącej do niego kuli.
Tom odetchnął z ulgą, jednak natychmiast okazało się, że ma o wiele większe zmartwienie. Wiatr nagle zaniknął i zdążył jeszcze ujrzeć w chmurze dziwnie puste oczy, nim oddaliła się ona, jakby pędziła w jakiś maratonie, a Tom zaczął spadać w dół. Już przymknął oczy z przerażenia i powoli godził się z nadchodzącym końcem, gdy pod nim pojawiły się Weavile i Meganium.
- Weavile, użyj Lodowego Promienia!- usłyszał głos Ricka, a jego podopieczny zamroził stadion, po czym wytworzył Lodowy Wiatr, któy nieco zmroził Toma, jednak sprawił, że zaczął znacznie wolniej opadać.
- Meganium szybko! Poślizgnij się jak najbliżej Toma i złap go za pomocą Dzikich Pnączy!- krzyknęła Lily, a jej pokemon zdołał w końcu go złapać swoimi długimi sznurami, tym samym ratując go od pewnej śmierci, a conajmniej złamania kręgosłupa. Po chwili upuścił go na ziemię, a ten z drżącymi nogami wstał.
- Dzięki- powiedział, oddychając z ulgą.
- Wspaniale sobie poradziliście- powiedziała profesor Araragi, która właśnie podeszła do nich z Hikaru. Ów chłopak podszedł do Toma.
- Sądzę, że możemy uznać moje zwycięstwo. W końcu jedynie walczące ruchy nie dałyby rady pokonać mojego Pokabu- powiedział głosem, który przypomniał Tomowi tymi słowami przechwałki jego rywala z regionu Sinnoh, Lucasa.
- Pomijając fakt, że Infernape ma o wiele więcej doświadczenia, to rzeczywiście... możesz wypchać się swoją jakże zasłużoną wygraną- oznajmił Tom.
- W takim razie do zobaczenia w Lidze Isshu. Albo i wcześniej- powiedział Hikaru, wypuszczając jeszcze Pokabu, by Żarem stopił lód powstały na stadionie.- Do widzenia, pani profesor. I dziękuję za wszystko.
- Do zobaczenia-.
- Tom- powiedziała Lily.- Czy widziałeś kto lub co ukrywał się w tej ciemnej chmurze?
- Nie... To znaczy tak- powiedzia niezdecydowanym tonem.
- Byłoby miło, gdybyś w przeciągu miesiąca się zdecydował- powiedział głosem nasączonym ironią Rick.
- Widziałem takie puste oczy w chmurze. Ale to było tylko przez chwilę, więc to mogło być złudzenie optyczne- mruknął Tom.- Ale to nie wszystko. Wiem, jak wygląda... To jest taki pokemon, taki biały z płomieniem zamiast ogona. Wyciągnąłem pokedex, gdy ta chmura nadciągała. A jego nazwa zaczyna się od "re".
- No to już coś wiemy. Zawsze to krok do przodu- powiedziała z entuzjazmem Lily.
- W pobliżu jest biblioteka- powiedział Rick.- Możemy tam poszperać.

* * *

Był już wieczór i cała trójka ciągle siedziała w bibliotece.
- Mam!- zawołał wreszcie ochrypłym głosem Rick.- Ten pokemon to legendarny, ognisty smok...
- Tylko tyle?- spytała zawiedzionym głosem Lily.
- Jest nazwa! To Reshiram!- ucieszył się Tom.- Wiecie co? Sądzę, że na razie nam to wystarczy. Chodźmy się przespać. Tylu stron naraz nie przeszukałem od poszukiwania mierzącego stronę streszczenia Krzyżaków!

05. Cel- Liga Isshu!

- Tom, mógłbyś wreszcie ruszyć te cztery litery? Od dwóch dni nic nie zrobiliśmy, więc chyba czas wyruszać- mówiła nieco zirytowanym głosem Lily. Minęły już dwa dni od wieczoru spędzonego w bibliotece, a Tom wciąż leżał załamany brakiem mięsa w jego ulubionych parówkach.
- Bez motywacji nie da rady- mruknął znudzonym głosem Rick.
- Jak wstanie grzecznie, to kupię hot-doga- oznajmiła rozbawionym głosem Lily. Tom stoczył się z łóżka i natychmiast wstał, a Rick roześmiał się.
- No dobra, masz na to całe pięć minut. Pamiętaj, że ma być mnóstwo ketchupu, niewiele majonezu i... O nie!- zawołał nagle, znowu zapadając w załamanie nerwowe.
- A teraz co?- spytał Rick.
- Te parówki mają tyle mięsa, ile inteligencji produkujący je ludzie- powiedział zgaszonym głosem Tom. Rick i Lily wymienili zirytowane spojrzenia.

* * *

Wreszcie Tom wstał, podniecony obietnicą "prawdziwego jedzenia" w mieście Sanyou City, dokąd mieli się teraz udać. Rick i Lily musieli jednak jeszcze zaczekać sporo czasu, nim ich przyjaciel wyszedł z Centrum Pokemon.
- No nie gadajcie, że cały czas tu staliście!- zawołał wesołym głosem Tom, wychodząc z budynku po kilkunastu minutach.
- Wiesz, nie sądziliśmy, że w twoim mniemaniu pięć minut jest niemal równe TRZYDZIESTU PIĘCIOM- warknęła Lily z oczyma, płonącymi do żądzy mordu.
- To, czego nie sądzicie mogłoby zająć kilka książek, dłuższych od samego "Poradnika Młodego Trenera", więc...
- Przecież to ma ze trzydzieści stron- wtrącił Rick.
- ...więc może sobie darujemy i wreszcie wyruszymy w dalszą drogę?- spytał Tom, przesyłając Rickowi serdeczne spojrzenie, wyraźnie mówiące, że ma ochotę na wbicie mu sztyletu w...
- To może chociaż nam powiesz, co tak długo robiłeś w tym Centrum Pokemon? Romansowałeś z siostrą Joy?- spytała z wredną ironią Lily, przerywając manię morderczych myśli Toma.
- A co, zazdrosna?- spytał jeszcze bardziej- o ile to możliwe- wrednym głosem Tom.- Zarejestrowałem się na zawody Ligi Isshu. Wońcu muszę pokazać tej świni, gdzie jej miejsce.
- Chodzi ci o startera Hikaru?
- Tak, o niego też.

* * *

Wreszcie wyruszyli do miasta Sanyou City, nie zwracając uwagi na Toma, który po trzystu metrach- w dodatku dość wolnego marszu- oznajmił, że dostał kolki. Po drodze spotykali różne pokemony, w tym znajomego Caterpie, który na widok Toma uciekł, poruszając się szybciej od Ninjaska.
- A ja sądziłem, że Washib
on jest nieciekawym pokemonem- powiedział Tom.- Teraz, gdy widzę tą zgraję, z których najciekawszym pokemonem jest Zubat, mogę z całą stanowczością stwierdzić, że się myliłem.
W tym momencie ich drogę zagrodził pewien przypominający węża pokemon. Wyglądał niemal identycznie, jak ten, którego widzieli w laboratorium profesor Araragi.
- Srutarja!- zawołał z szaleńczym entuzjazmem Tom.
- Ekstra, złapię go- powiedział Rick, otrząsając się z ogłupienia, jakie wywołała przeinaczona nazwa Tsutarji- nawiasem mówiąc, Tom najwyraźniej był pewien, że właśnie tak się nazywa.
- Życzę miłego oglądania- powiedział z przekąsem Tom.
- Ale czego?- zdziwiła się Lily.
- Moich pleców, narka!- zawołał, biegnąć za oddalającym się pokemonem.- Ej, snobie leśny, gdzie tak za...?!
- Wyrażaj się!- usłyszał kilkaset metrów za nim Lily.
Tom w biegu wyciągnął pokedeex, przypominając sobie, że niewiele wie o tym pokemonie. "Tsutarja, pokemon trawiasty wąż"- Więc tak się nazywa!- mruknął Tom. "Ten pokemon jest jednym z najzwinniejszych pokemonów. Jego charakterystycznym atakiem jest Trawiasty Mikser."
W tym czasie Tsutarja zatrzymał się na pustej polanie- tej samej, na której Tom złapał Washibona- i najwyraźniej wcale nie uciekał, tylko prowadził oponenta na to, najwyraźniej służace do walk miejsce.
- Dobra, Washibon, wypróbuję ciebie!- zawołał Tom, wyrzucając pokeball.- Washibon, Szybki Atak!
Washibon trafił ów atakiem oponenta, któy jednak natychmiast odpowiedział Akcją. "Myśl... No tak! Tsutarja to typ traiwasty, więc ataki typu lot będą bardzo pomocne" pomyślał Tom. W tej chwili dobiegł do niego Rick, a tuż za nim Lily. Tsutarka trafił Szybkim Atakiem Washibona, któy wyglądał na bardzo zdeterminowanego.
- Washibon, powalmy snoba! Atak Skrzydłami!- zawołał Tom. Tsutarja z łatwością uniknął ataku, jednak...- Powietrzne Cięcie!
Tsutarja, który był odwrócony tyłem do oponenta, został trafiony i wbity w ziemię. W chwilę później został trafiony pokeballem Toma i stał się kolejnym członkiem drużyny Toma.
- Myślałem, że nie przepadasz za Hikaru- powiedział Rick, obserwując z lekką zazdrością Toma, który właśnie chował ball z Tsutarją i dziękował za pomoc Washibonowi.
- A co on ma do rzeczy?
- No wiesz, skopiowałeś jego strategię. Pamiętasz? Walka Mamepato z Washibonem...
- Gadaj tak dalej, a zacznę się przypatrywać, czy nie masz za dużo zębów...
- Mam pomysł. Proponuję, byście się przymknęli- przerwała im Lily.- No, teraz lepiej. Ruszajmy do Sanyou City!

06. Miasto Sanyou!

Wreszcie po dwóch dniach "szaleńczej włóczęgi", jak zwykł nazywać ich podróż Tom, dotarli do miasta Sanyou City. Z początku wszyscy ucieszyli się widokiem nieco oddalonego Centrum Pokemon, jednak Tom natychmiast o nim zapomniał, widząc stojący tuż przed nim stadion Pokemon.
- Ekstra! Nie jestem w Isshu nawet tydzień, a zaraz zdobędę pierwszą odznakę!- krzyknął, zapominając i o zasłużonym odpoczynku, i o napełnionych mięsem parówkach.
- Gdzie tak pędzisz, Panie Napalony?- spytała Lily, łapiąc go za kołnierz i  uniemożliwiając mu wpadnięcie do stadionu, jak do obory.
- Może najpierw odpoczniemy? Odznaka, nie Buneary, nie ucieknie- dodał Rick, bezskutecznie próbując ostudzić gorącą głowę Toma. Ten w końcu odpuścił, przez nieustępliwość dwójki jego przyjaciół.
- Ale jak już wypoczniemy, to idziemy do sali?- spytał natychmiast.
- Yes, sear- odrzekł Rick.
- Czekaj, czekaj... "jes" co?- zdumiał się Tom.
- Rick się po prostu zgadza, bez skojarzeń- mruknęła Lily.- I co zapomniałeś już o tych swoich pełnoziarnistych parówkach czy jak tam je nazywasz?
Tom wreszcie zjadł coś, co według niego zasługiwało na miano jedzenia, obsługiwany przez zielonowłosego kelnera, który wyglądał na lekko lalusiowatego, ale poza tym był bardzo w porządku. Przynajmniej według Toma.

* * *

Tom właśnie trenował. Tsutarja oddawał ciosy, a Infernape ich unikał. Okazało się, że był całkiem niezłym pokemonem. Jakoże Tom nie wiedział, jakiego typu pokemonów używał lider tutejszej sali, nadal nie podjął ostatecznej decyzji o tym, których pokemonów użyje- zasadniczo nie wiedział nawet, czy nie będzie musiał użyć wszystkich, które miał przy sobie.
Nagle dostrzegł samotnie siedzącą na ławce postać, której ciemny ubiór zaczął się zlewać z zapadającym powoli zmrokiem. Miał ciemne spodnie z jeansowego materiału i ciemną bluzę z czerwonym naszyciem. Wieńczył ją biały kołnierz, jak u koszuli. Jego włosy także były ciemne; nawet lekko ziemista cera zdawała się świadczyć o mroczności tego chłopaka. Jego wygląd wskazywał na około piętnaście lat. Mimo tej mrocznej aury, Tom zbliżając się do niego pewnym krokiem, dostrzegł w jego oczach coś dziwnego... Sam nie wiedział co to było, jednak to "coś" w jego oczach, świadczyło o tym, że jest on dobrą osobą. Można było dostrzec również ból, wskazujący na to, że ktoś go skrzywdził.
- Cześć, jestem Tom- przedstawił się luźnym głosem, gdy zbliżył się do tego mrocznego chłopaka.- Przyjaciele mówią na mnie Tom, ale ty możesz na mnie mówić... Tom!
Ów chłopak spojrzał na niego, a Tom nieco się zmieszał, nie widząc ani cienia uśmiechu na jego twarzy.
- Nie wiem, czy się zorientowałeś, ale czekam, aż się przedstawisz- powiedział zniecierpliwionym głosem Tom.
- Shadow- rzekł krótko chłopak.
- Jesteś pewien, że to nie jest twój pseudonim?- spytał niepewnie Tom.- Na moje oko, to trochę dziwne imię.- "Choć przynajmniej pasuje do jego wyglądu" dokończył w myślach.
- Tak, jestem pewien- powiedział Shadow, najwyraźniej niechętny do dalszej rozmowy. Jego ton nie miał w sobie jednak ani krzty złości, a jego twarz była pozbawiona wyrazu.
- Czy ja ci przeszkadzam?- zapytał Tom, rozzłoszczony milczeniem nowego znajomego.
- Nie, ja z natury mało mówię- odpowiedział Shadow, siląc się na nikły uśmiech.
- Z tobą jest coś nie tak- oznajmił tonem jakiegoś fachowca Tom.- Każdy normalny chłopak w zbliżonym do mnie wieku raz na jakiś czas okazuje cechy skretynienia!
- Jak widać nie każdy- mruknął Shadow.
- Zaczynasz mi działać na nerwy, kolo- warknął Tom, kipiąc ze złości na widok ciągłej obojętności chłopaka.- Mam pomysł! Jesteś trenerem?
- Tak- odpowiedział Shadow, wciąż z twarzą vez wyrazu.
- Więc stoczmy walkę, co ty na to?
Shadow zawahał się chwilę, jednak po chwili wstał. Tom zauważył, że dorasta temu chłopakowi zaledwie do nosa. Mimo to wciąż miał zbulwersowaną minę.
- Jak walczymy?
- Jeden na jednego. I lepiej, żebyś nie olał mnie chociaż w walce- powiedział Tom, ruszając w stronę stadionu. Shadow szedł tuż za nim. Wreszcie zajęli miejsca po dwóch stronach pola walki.- Zaczynamy!
- Leć, Mijumaru!- zawołał Shadow, wyrzucająć pokeball. Obok niego pojawił się poke-wydra podobny do tego, któego Tom już raz widział u profesor Araragi. Wyciągnął pokedex, który oznajmił: "Mijumaru, pokemon wydra. Mijumaru jest z natury radosnym pokemonem, jednak obrażony potrafi długo utrzymywać urazę. Ponadto jest dość silnym i rzadkim pokemonem."
- Świetnie, mam szansę wypróbować nowego pokemona- powiedział z entuzjazmem Tom.- Leć, Tsutarja!
- Zaczynaj- powiedział Shadow. Tom przesłał mu groźne spojrzenie.
- Dobra, Tsutarja, Dzikie Pnącza, przytrzymaj go i uderz Szybkim Atakiem!
- Mijumaru, daj się złapać, po czym użyj Muszelkowego Ostrza- powiedział Shadow, nie okazując ani negatywnych, ani pozytywnych emocji. Co prawda Tsutarja zadał pewne obrażenia Mijumaru, lecz chwilę później otrzymał obrażenia od ostrza oponenta.
- Tsutarja, to nie wystarczy, by nas pokonać!- zawołał Tom, który najwyraźniej w tej chwili żył tylko i wyłącznie walką.- Rzuć go Dzikim Pnączem wysoko w powietrze!
Mijumaru wylecial w powietrze i Shadow natychmiast wydał polecenie.
- Wodna Broń!
- Szybki Atak!
Tsutarja przerwał atak i uderzył Mijumaru, wcześniej lekko obrywając. Shadow niespodziewanie zamknął w ballu podopiecznego.
- Starczy- powiedział, ubiegając otwierającego już usta Toma.- Jutro zamierzam walczyć w sali, więc nie chcę, by Mijumaru się zbytnio przemęczał.
I nim Tom zdążył zaprotestować, odszedł w krąg nocy.

07. Walka w sali! Siła rywala!

- Więc mówisz, że ten cały Shadow będzie już dziś walczyć w sali Sanyou City?- spytała Lily z pełnym zainteresowaniem.
Wczorajszego wieczoru Tom nie poszedł od razu spać- wręcz przeciwnie, jeszcze sporo czasu trenował, zastanawiając się nad wszystkim, czego nie rozumiał: jak i dlaczego Infernape utracił możliwość używania jakichkolwiek ognistych ruchów, co ma oznaczać prześladowanie ognistych pokemonów przez legendarnego pokemona, jakim jest Reshiram, jak przetrwał Zespół G, dlaczego porwał Jade, a przede wszystkim zastanawiał się nad tym, jak ten mroczny chłopak, tak irytujący go swoim dziwnym zachowaniem, skłonił go do tylu przemyśleń... Ba! Wręcz czuł, że jest z nim w jakiś dziwny, tajemniczy sposób powiązany. Jaki? Sam tego nie wiedział, nie był nawet pewien, czy kiedykolwiek się tego dowie.
- Taak- powiedział Tom, wyrywając się z drętwego osłupienia i kończąc swoje śniadanie.
- Co z tobą? Wyglądasz jak trzy Swinuby zza krzaka- powiedział Rick.
- Jak kto?- spytał Tom, chichocąc i patrząc lekko zdziwionym, a lekko rozbawionym spojrzeniem.
- Nieważne- rzekł Rick.- To co, może ruszamy do tej sali Sanyou?- zaproponował, wstając.
- Dobry pomysł- zgodziła się Lily.
- Przecież on będzue walczyć najwcześniej za pół godziny. Wtedy otwierają salę- powiedział zaskoczonym głosem Tom.
- Idealnie!- zawołała rozbawiona Lily. Widząć spojrzenie Toma, wyraźnie oczekujące na wyjaśnienie, powiedziała:- No wiesz, z twoją kondycją to te pięćset metrów przejdziemy właśnie w przeciągu tego czasu.
- Nie przesadzaj, gdy chodzi o jedzenie lub coś równie idiotycznego...- zaczął Rick.
- I to mówi osoba, która na śniadanie zjadła dwa razy więcej ode mnie- mruknął kąśliwie Tom.
- ...to może startować w Mistrzostwach Świata- dokończył Rick.
Wreszcie zapłacili za śniadanie i wyszli, ruszając w stronę sali. Po drodze skręcili do sklepu- za namową Lily, by obejrzeć te "nowe, słodziutkie poketche".
- Słyszałem, że to przez mnie mieliśmy się spóźnić na walkę Shadowa- powiedział zirytowanym głosem Tom, spoglądając na wielki zegar na ścianie. Do sali w Sanyou City dotarli idealnie- w momencie otwarcia sali. Przed nią zgodnie z oczekiwaniem spotkali Shadowa, który- jak nietrudno się było domyśleć- na walkę przybył sam. Rick i Lily przedstawili mu się, a ten jak zwykle wypowiedział jedynie swoje imię.
"On taki zawsze czy ktoś mu za to płaci?" spytał sam siebie w myślach Tom.
Wreszcie w drzwiach sali stanęły trzt postacie: jeden miał czerwone włosy, drugi niebieskie, a trzeci, stojący w środku, zielone. Wyglądał dziwnie znajomo.
- Przecież to ten laluś z restauracji!- zawołał Tom, nim ktokolwiek zdążył go powstrzymać.- Co kelner robi w sali?
- Pozwólcie, że wyjaśnię- powiedział zielonowłosy chłopak, przemilczając uwagę Toma. Poza innym kolorem włosów, nie różnił się od dwóch pozostałych chłopaków. Tom podejrzewał, że byli oni bliźniakami.- W mieście Sanyou City jest aż trzech liderów, a jesteśmy nimi my. Ja jestem Dento, to Poddo- w tej chwili wskazał czerwonowłosego bliźniaka.- A to Kon- tu poklepał po ramieniu drugiego brata.
- Czekaj- powiedział Tom.- Czy to znaczy, że mam pokonać aż trzech liderów?- zapytał.
- Poczekaj, a się dowiesz- mruknął Shadow.
- Dokładnie. Bo cierpliwość to cnota- powiedział Poddo.
- W takim razie powinienem pracować w agencji towarzyskiwej- warknął ze złością Tom. Lily wybuchnęła śmiechem, Rick wyraźnie powstrzymywał się od chichotu, nawet kąciki warg Shadowa lekko zadrgały, jakby powstrzymywał lekki uśmiech. Bliźniacy wydawali się jednak nieprzejmować tą niegrzecznością ze strony osoby, która chciałaby z nimi walczyć.
- Każdy z trenerów musi pokazać nam jednego pokemona, którego użyje w walce. Ten z nas, który ma przewagę typu nad nim walczy z wyzywającym- oznajmił Kon, gdy śmiechy ucichły.
- Wiem, myślisz, że to nieuczciwe, bo jesteście na przegranej pozycji- zwrócił się Poddo do Toma.- Ale masz szanse, bo poza tym jednym pokemonem, możesz użyć ejszcze jednego, bo każdy z walczących może użyc w walce dwóch pokemonów.
- Też mi pociecha...- powiedziała Lily.
- Co powiecie na to, by wejść do sali? Fryzura chyba mi się popsuła- powiedział Dento z niezadowoleniem.
- Miałeś rację, mówiąc, że to laluś- powiedział Rick takim tonem, jakby zszokowało go to, że aż do tego stopnia.
Weszli do sali i Dento spytał, kto chcialby walczyć jako pierwszy. Shadow wystąpił i nie czekając na prośbę, wyjął pierwszy ball, z którego wyszedł ten sam Mijumaru, z którym wczorajszego wieczoru walczył Tom.
- Więc z kim będę walczyć?- spytał spokojnym głosem Shadow. Tom pomyślał, że nawet będąc w furii, potrafiłby on utrzymać opanowany głos.
- Ze mną- powiedział Dento z uśmiechem.
- Więc pewnie ma elektryczne pokemony- szepnęła Lily.
- Albo trawiaste. Lód też wchodzi w grę- dodał również szeptem Rick.
Kon najwyraźniej postanowił sędziować, więc Poddo wraz z Tomem, Lily i Rickiem udali się na widownię. Teraz zauważyli, że stadion jest pokryty głazami, a dla wyzywającego i lidera sali przygotowano specjalne stanowiska, mieniące się zielonym blaskiem. Poza tym sradion wyglądał podobnie do innych, w jakich bywał Tom.
- Rozpoczynamy walkę między wyzywającym Shadowem, a liderem sali Dento. Obaj możecie użyć dwóch pokemonów, jednak jedynie wyzywający może je zmieniać- oznajmił Kont.- Zaczynajcie walkę!
- Idź, Treecko!- zawołał Shadow.
- Ty też leć, Yooterii! Pokażmy im naszą siłę, maluchu- powiedział Dento, również wyrzucając ball. Naprzeciw pokegekona, Treecko, pojawił się nieznany Tomowi, całkowicie pokryty futrem pokeczworonóg. Tom wyciągnął pokedex, który oznajmił: "Yooterii pokemon szczenię. Yooteri ma bardzo twarde zęby, które ukrywa pod swoim gęstym futrem. To właśnie one są jego największą bronią."
- Ale to chyba typ normalny, nie?- zauważył Rick.
- Dokładnie- powiedział Poddo.- Każdy z nas ma jednego pokemona typu normalnego oraz jednego, odpowiedniego naszym specjalizacjom. Oczywiście chodzi o pokemony, których używamy w walkach- oznajmił z uśmiechem.
- Yooterii!- zawołał Dento, gdy jego podopieczny któryś raz z kolei został tafiony Klapsem Treecko.- Użyj Szybkiego Ataku i Gryzienia!
Yooterii ugryzł Treecko w szyję, co z początku wydawało się być dobrym rozwiązaniem- do czasu, gdy nie został trafiony Nasiennym Pociskiem w oczy.
- Yooteri niezdolny do walki. Zwycięża Treecko- powiedział Kon.
- Wracaj- powiedział Shadow.- Teraz ty, Mijumaru.
- Twoja kolej, Yanappu!- zawołał Dento, wyrzucając drugi ball.
Ich oczom ukazała się trawiasta małpka, która wydawała się mieć przewagę nad wodnym Mijumaru...

08. Pierwsza odznaka! Walka w Sanyou!

Tom natychmiast wyciągnął pokedex, który oznajmił: "Yanappu pokemon trawiasta małpa. Ma kod genetyczny podobny do Baoppu oraz Hiyappu, przez co jest do nich bardzo podobny. Energię kumuluje w brokule na głowie, z którego pobiera energię do reszty organizmu."
- Mijumaru, użyj Szybkiego Ataku- powiedział Shadow.
- Magiczny Liść, Yanappu, zrób to z gracją!- zawołał Dento, unosząc swoją prawą rekę w kierunku podopiecznego. Mijumaru oberwa kilka razy, nim zadał obrażenia podopiecznemu lidera.- A teraz Ostry Liść!
Shadow nie wydał żadnego polecenia Mijumaru, wręcz oczekiwał na dotarcie ataków do celu. Mijumaru został trafiony i po chwili cały zaczął się mienić białym blaskiem. Rozpoczęła się jego ewolucja. Tym razem, to właściciel nowo wyewoluowanego pokemona wyciągnął pokedex, który powiedział: "Futachimaru, wodna pokewydra. Jest ewolucyjną formą Mijumaru. Posiada zdolność medytacji, dzięki czemu może łatwiej unikać trudnych do skontrowania ataków."
Yanappu ponownie wystrzelił Magiczne Liście, które zostały zwrócone przeciwko właścicielowi przez Ochronę Furachimaru. Podopieczny Shadowa ponownie zaatakował Szybkim Atakiem kilka razy, co wystarczyło, by Yanappu upadł na ziemię.
- Yanappu niezdolny do walki. Zwycięża Furachimaru, a cały mecz wygrywa Shadow- oznajmił Kon, po czym Dento wręczył odznakę swojemu oponentowi.
- On chyba przeczuwał ewolucję Mijumaru- mruknęła Lily.
- Racja. Nawet nie drgnął, gdy jego pokemon przegrywał- dodał Rick.
Tom w tym czasie z entuzjazmem wyskoczył z trybun tak gwałtownie, że jeden z jego pokeballi upadł i potoczył się w stronę Shadowa.
- Hej, podaj mi go!- zawołał.
- A masz ręce?- spytał spokojnie Shadow.
- Mam.
- To sam sobie weź!
- A masz nogi?- zapytał Tom z ironicznym uśmiechem.
- Tak, mam.
- To sp... adaj!- natychmiast zmienił tok zdania, obserwując reakcję Lily, gotową już zwrócić mu uwagę na zachowanie. Shadow odwrócił się z nieprzeniknioną twarzą i wyszedł.

* * *

Walka Toma miała się odbyć dopiero jutro. Kolejnego dnia Rick i Lily zastali Toma, wpatrującego się pusto w równie pustą butelkę.
- Co jest?- spytał Rick.
- Butelka się popsuła- odpowiedział grobowym głosem Tom.
- Nie rozumiem, jak butelka może się popsuć?- spytała Lily.
- Nie ma w niej picia- mruknął Tom. Rick i Lily wymienili nieco rozbawione spojrzenia. W ciągu kilku dni ich podróży zdążyli poznać skłonność Toma do histerii i załamywań nerwowych z powodów, które normalnym ludziom wydawały się conajmniej idiotyczne.
Do otwarcia sali wciąż było trochę czasu, więc Tom postanowił, że- jak to określił- skoczy na miacho. Wreszcie Rick i Lily zobaczyli go zziajanego, gdy pędził do sali na swoją walkę.
- Moja teoria się potwierdziła- powiedział, łapiąc się za kolano i wydając cichy jęk z bólu.
- Mongolska teoria- poprawiła go Lily.
- A na czym ona mianowicie polega?- zwrócił się do Toma Rick ze zrezygnowaną miną.
- Na tym, że człowiek spadający z ruchomych schodów jadących w górę, może spadać, aż jakiś starzec, który wygląda, jakby przeżył tragedię Titanica się nad nim nie ulitował i pomógł wstać- odrzekł z nietęgą miną Tom.
Nim Rick i Lily skończyli wyśmiewanie tej sytuacji- która Toma wcale nie śmieszyła- sala została otwarta i tak jak wczorajszego dnia, w drzwiach stanęli Dento, Kon i Poddo. Tom wszedł do sali i wyrzucił ball z Tsutarją. Okazało się, że walczyć będzie z nim Poddo, który- jak zdążył domyśleć się Tom- poza wybranym pokemonem typu normalnego, posiadał również jakiegoś ognistego stworka.
Tym razem sędziować postanowił Dento, który wypowiedział formułkę sędziego, gdy tylko Rick, Lily i Kon zajęli miejsca na trybunach, a Tom wszedł na mieniące się zielonym blaskiem podwyższenie, przeznaczone właśnie dla wyzywającego.
- Rozpoczynamy walkę między wyzywającym Tomem, a liderem sali Poddo. Obaj możecie używać dwóch pokemonów, jednak jedynie wyzywający może je wymieniać. Wakla kończy się, gdy wszystkie pokemony jednej ze stron nie są zdolne do dalszej walki- oznajmił Tom.
- Rozpoczynamy walkę!
- Idź, Minezumi!- zawołał Poddo, a przed nim pojawił się pokemon-wiewiórka o brązowym futrze i dość długim ogonie. Przyciemnienie przy oczach dawało wrażenie, że ten pokemon jest czymś w rodzaju ninja. Tom wyciągnął pokedex, który oznajmił: "Minezumi, pokemon wiewiórka typu normalnego. Gdy wyczuwa niebezpieczeństwo ma zawsze sztywny ogon. Przeważnie żyje w lasach, na czubkach drzew. Wroga atakuje stadem."
- Tsutarja, wychodź!- zawołał, gdy już schował urządzenie.
Poddo, nie zamierzając pozwolić na chwilę odpoczynku Tsutarji, natychmiast wydał pioerwsze polecenie.
- Atak Piaskiem!- Tsutarja bez problemów uniknął ataku, jednak okazało się, że była to jedynie zmyłka- Minezumi uderzył Super Kłem, który zawsze zabiera połowę energii. Chwilę później uderzył Akcją. Tsutarja wzburzony tak szybkim obrotem spraw, nie czekając na polecenie swojego trenera, wytworzył swym ogonem mnóstwo liści, które po chwili przemieniły się w tornado. Tsutarja skierował je w kierunku oponenta. Ten natychmiast został zmieciony i uderzywszy w ścianę, osunął się na podłogę.
- Minezumi nie może dalej walczyć. Zwycięża Tsutarja- powiedział Dento.
- Tsutarja chyba uaktywnił swoją zdolność- mruknęła Lily, obserwując rozświetlonego pokemona.- I opanował Trawiasty Mikser.
- On jest bardziej porywczy nawet od Toma- dodał Rick.
- Dobra, twoja kolej, Baoppu!
Tom wyciąnął pokedex, by sprawdzić informacje o pokemonie, różniącym się od Yanappu jedynie typem i czerwonym odcieniem, zamiast zielonego. "Baoppu, pokemon ognista małpa. Jego kod genetyczny jest zbliżony do Yanappu i Hiyappu, przez co jest do nich podobny. Temperatura na jego płonącej grzywie może dochodzić nawet do 300 stopni Celsjusza."
- Trawiasty Mikser!- zawołał Tom, a Tsutarja zadał obrażenia pokemałpie, która natychmiast odpowiedziała Miotaczem Płomieni. To wystarczyło, by pokonać wymęczonego już Tsutarję.
- Tsutarja nie może dalej walczyć. Wygrywa Baoppu- oznajmił Dento, a Tom wyrzucił kolejny ball- tym razem z Infernape'em. Baoppy wygląał na zmęczonego przez obrażenia otrzymane od Trawiastego Miksera, dwukrotnie wzmocnionego przez zdolność Tsutarji. Infernape spróbował zaatakować Miotaczem Płomieni, jednak- jak nie trudno się domyśleć- nie udało mu się. Zdenerwowany zaatakował nowo opanowanym atakiem, Trzęsieniem Ziemi. To wystarczyło, by powalić Baoppu.
- Baoppu nie może dalej walczyć. Wygrywa Infernape, a zwycięzcą całego pojedynku zostaje Tom!- zawołał natychmiast Dento.

09. Inspektor Shaver!

Kolejnego dnia Tom ledwie wstał, a już wyjął swą kapsułę na odznaki. Natychmiast zaczął podziwiać swoją pierwszą, nosząc ą nazwę Potrójnej Odznaki. Była kolorowa i nawet mu się podobała, choć nie tak jak fakt, że należała do niego. Ubrał się i dostrzegł, że Rick również wstał. Lily nigdzie nie było- trochę go to zdziwiło, zważywszy na to, że była dopiero ósma.
Wraz z Rickiem zszedł na parter tutejszego Centrum Pokemon, gdzie spotkali bardzo zaspaną przyjaciółkę, która trzymała w specjalnym pudełku coś, co mogło być wyłącznie jajem pokemona.
- Nie wiem, jak ty to znosisz- oznajmił ironicznym głosem Tom.
- Skąd masz to jajo?- spytał Rick.
- Dziś znowu byłam w tamtej sali, bo Kon chciał mi dać właśnie to- odrzekła Lily.
- Dlaczego akurat tobie?- zapytał dość rozsądnie Tom, jednak nie otrzymał odpowiedzi.
Wkróce wyszli z Centrum Pokemon i na wstępie spotkali dziewczynę, która powiedziała "o kułczę!" iście francuskim akcentem- a tak przynajmniej im się zdawało.
- Fajny akcent- powiedział do niej Rick.
- To nie akcent, to wada wymowy- odrzekła dziewczyna, mierząc Ricka wściekłym spojrzeniem. Po chwili odmaszerowała.
Tom i Lily, naśmiewając się z zakłopotania Ricka, ruszyli dalej. Nagle zauważyli budynek z napisem "Gabinet detektywistyczny", z którego właśnie wyszedł ich pracownik- choć wyglądał jakby był najwyżej w wieku Ricka.
- Ej, chłopaku! Jestem wariat! Podpalę wam komisariat!- zawołał Tom, który jak zwykle nie mógł powstrzymać swoich uwag dla siebie.
- Jest różnica między policjantami, a detektywami- powiedział Rick. Jego słowa zagłuszył jednak cichy chichot Lily i głośny śmiech tego właśnie chłopaka.
Ów chłopak zbliżył się do nich z serdecznym uśmiechem. Miał jeansy, białą koszulkę i kurtkę w kolorze, który charakteryzował płaszcze prawdziwych detektywów. Poza tym miał ciemne adidasy, tak samo ciemne włosy i brązowe oczy.
- Dobre- powiedział, szczerząc zęby do Toma.- Inspektor Shaver, pokedetektyw. Ale możesz do mnie mówić "detektywie Konopko".
- Inspektor Gadget, ale możesz do mnie mówić Tom- odrzekł Tom, ściskając wyciągniętą rękę pokedetektywa.
- Ja jestem Lily.
- A ja Rick.

* * *

Tom szybko zparzyjaźnił się i znalazł wspólny język z Shaverem, który najwyraźniej był jego bratnią duszą. Nie pytając pozostałej dwójki o ich opinię(nawiasem mówiąc, nie bardzo uśmiechało im się przebywanie w towarzystwie dwóch chłopaków, którzy zachowywali się jakby mieli ADHD), Tom pozwolił Shaverowi podróżować z nimi przez jakiś czas.
- Fajne masz jajo- powiedział Shaver, uśmiechając się do Lily.
- Tak, dzięki- burknęła Lily, po czym dodała szeptem do Ricka:- Gdyby mieli mózg wielkości tego jaja, to może bym mogła ich znosić.
Wreszcie(choć ostatni przystanek był pięćset metrów wcześniej) Tom i Shaver zaczęli udawać, że męczą ich potworne bóle głowy, byleby się zatrzymać.
- Jak im przetrzepię te wredne twarze, to naprawdę zaczną ich boleć- powiedziała Lily, przesyłając obydwu chłopakom wrogie spojrzenie.
Wreszcie Toma i Shavera znudziły żarty. Jakoże oboje mieli jeszcze sporo energii, to postanowili powalczyć.t Tom wypuścił Washibona i Tsutarję, by popatrzyli na ich walkę, a Lily z Rickiem odetchnęli, wiedząc, że gdy będą siadać na trawia, nie spoczną na dziurawej butelce, podstawionej przez Toma lub Shavera.
- Idź, Dageki!- zawołał "inspektor". Przed nim pojawił się pokemon, który wyglądał jakby był stworzony z kamienia. Miał też białą szatę na swym niebieskim ciele. Wyglądał jak karateka.
Tom wyciągnął swój pokedex, który oznajmił: "Dageki, pokemon karateka, wśród którego występują jedynie osobnicy płci męskiej. Zważywszy na to, że jest typem walczącym, jest bardzo silny."
- Więc ja wybiorę... Infernape!- zawołał Tom, wyrzucając ball.
Oba pokemony zmierzyły się spojrzeniem i zaczęły walczyć, uderzając się pięściami: Infernape używał Mach Ciosu i dość zgrabnie unikał Bliskiej Walki walczącego pokemona Shavera.
- Zaczekaj- powiedział z namysłem Shaver, odwołując swojego podopiecznego do balla.
- A teraz co?- zapytał Rick.
- To żaden żart- powiedział Shaver, po czym zwrócił się do Toma.- Dlaczego twój Infernape nie używwał żadnych ognistych ruchów?
Tom zawahał się, lecz westchnął i opowiedział mu o tej tajemniczej chmurze i promieniem z niej pochodzącym.
- Hmm- mruknął Shaver.- Nie mam pojęcia, dlaczego Infernape stracił możliwość wykonywania ognistych ruchów, ale wiem, że to musi być sprawka tego całego Reshirama. W końcu poza tym, że jest smokiem, to posiada również typ ognisty, no nie?- I nie czekając na odpowiedź, zaczął mówić dalej.- Ale mam pomysł, co zrobić, by Infernape mógł używać częściowo ognistego ruchu.
- To znaczy?- spytała z udawanym zainteresowaniem Lily.
- To znaczy, atak Klapsem- rzekł Shaver.- Infernape mógłby spróbować wytworzyć coś w rodzaju bicza ze swojej płonącej grzywy i uderzyć nią z całej siły. Gdy będzie walczył na pewno to zadziała, zważywszy na to, że ta grzywa parzy jedynie wroga. Co ty na to, Tom?
- Osobiście uważam, że to świetny pomysł- wtrącił Rick, a Lily pokiwała głową.
- Spoko, nie mam nic do stracenia- powiedział Tom, nie odrywając wzroku od swojego Infernape'a. Zamknął w ballu Washibona i Tsutarję, po czym uśmiechnął się.- Dobra, Infernape, spróbuj wykonać Ognisty Klaps!

Tom 1. Część druga

Rozdział 20. Koniec Tomu 1

Tom 2. Część pierwsza

Bohaterowie Isshu Adventure Saga

Ostatnio edytowany przez Tom (2010-10-15 11:15:19)