21. Tajemnica Shadowa

Tom otworzył oczy i zorientował się, że musiał stracić przytomność. Znajdował się w jakimś domu. Pokój, w którym przebywał, miał pomarańczowe ściany i dywanik z podobiznami pokemonów. Właśnie wbiegł tu jakiś szkrab wraz z mężczyzną. Oboje mieli ciemne oczy i włosy. Mężczyzna, będący najpewniej ojcem chłopca, miał na sobie jeansy i ciemną bluzę. W tym chłopcu było coś znajomego...
- Przepraszam, nie wie pan, gdzie ja się znalazłem?- zapytał niepewnym głosem Tom. Mężczyzna nie zareagował, a nawet można było zaryzykować stwierdzenie, że traktuje go jak kawalek ściany. Tom, uznawszy, że może on być lekko przygłuchy, postanowił potwórzyć swoje pytanie. Ani mężczyzna, ani chłopiec jednak go nie usłyszeli, co już go naprawdę zirytowało.
- Shadow, już popsułeś ten najnowszy samochodzik?- zapytał mężczyzna.
- Tato- odrzekł szkrab z naburmuszoną twarzą.- Psecies to ty na nim usiadłeś! Tak samo jak z sankami!
- To był wypadek!- zaprotestował rozbawionym głosem ojciec malca.
- Jasne. Tata popsuł sanki, tata popsuł sanki!- zaśpiewał mały Shadow, wykonując coś w rodzaju dzikiego tańca.
Myśli Toma pędziły jak oszalałe... Teraz zaczynał to już jednak rozumieć: Shadow ze swym ojcem żyli w innych czasach, a on był jedynie obserwatorem. Tylko, jak do licha, się tu znalazł?
Ledwo zdążył to pojąć, cały obraz się zmienił. Wciąż był w tym pokoju, jednak poza nim teraz znajdował się tu tylko Shadow, wyglądający na nieco mniej niż dziesięć lat.
Szczeknięcie.
Dopiero teraz Tom dostrzegł Growlithe'a, próbującego zwrócić na siebie uwagę Shadowa, który zapewne był jego właścicielem. W dodatku, Tom był pewien, że to ten sam, z którym dopiero co rozpoczął walkę Tsutarja.
Shadow trzymał w rękach list, a po jego policzkach spadały strużki łez. Tom niepewnie zbliżył się do niego i pochyliwszy się nad jego ramieniem, zaczął czytać.
"Shadow. Jeśli dostaniesz ten list, to znaczy, że już nie żyjemy. Wiedz, że jesteś dla nas najważniejszy i będziemy cię chronić nawet, gdy będziemy już dalej. Wiedzieliśmy za dużo i to zapro..."
Tu list się urwał, jakby ktoś za wszelką cenę, wolałby, by ten list nie dostał się w ręce chłopca. Tom zdołał się jednak domyśleć, że adresowany on był przez rodziców jego rywala.
Shadow przymknął oczy, a na trzymaną przez niego kartkę spadły niewielkie krople łez. Growlithe jęknął cicho, jednak Shadow go odtrącił. Odszedł, rzucił się na łóżko i chwyciwszy poduszkę, zaczął cicho łkać. To jednak wystarczyło, by dogłębnie poruszyć Toma... Jeszcze nigdy nie widział tak zrozpaczonej osoby. Chciał mu pomóc, ale nie wiedział jak. Przecież niemożliwe jest pomóc osobie żyjącej w innych czasach. Shadow silniej złapał poduszkę i ją przytullił, przy okazji wycierając kilka łez. Growlithe zawył niczym wilk i wizja ponownie się urwała...
Ledwo Tom zdążył otrzeć łzę w kącie oka, ponownie zobaczył scenę z życia Shadowa. Tym razem siedział on spokojnie ze swoim Growlithe'em przed szarym budynkiem z beżowym napisem. Tomowi serce podskoczyło do gardła, gdy zbliżywszy się do mieszkania, odczytał słowa "Dom Dziecka". Spojrzał na skuloną sylwetkę Shadowa i zrobiło mu się go naprawdę żal.
- Spokojnie, Growlithe- powiedział drżącym z emocji głosem Shadow.- Niedługo profesor Birch nas wezwie i wyrwiemy się z tego więzienia...- w tym momencie Growlithe również podniósł glowę ze szczerym wyrazem zdumienia. Tom nie chciał drgnąć, by przypadkiem nie uronić któregokolwiek słowa chłopaka.- No tak, przecież ty nie wiesz... Do Isshu przeprowadziliśmy się z regionu Hoenn. Profesor Birch ma tu przyjechać w moje urodziny, by wręczyć mi startera. A przynajmniej taką mam ndzieję. Pamiętam, że ktoś mi mówił o tym, że ma tu przybyć specjalnie w któreś moje urodziny. To chyba był tat...- tu przerwał. Widocznie nie mógł znieść nawet myśli o którymś ze zmarłych rodziców.
Wizja ponownie się zmieniła. Teraz Shadow obejmował swojego Growlithe'a, płacząc cicho. Tom nie wiedział czemu otoczenie wydawało się teraz dziwnie niewyraźnie niczym telewizja tracąca sygnał.
- Kłamca!- dało się usłyszeć czyjś głos. Tom wzdrygnął się i dostrzegł trzech chłopców w obszarpanych ubraniach, stojących nad Shadowem i najwyraźniej znęcającymi się nad nim. Za nimi dostrzegł budynek Domu Dziecka.
- Nieprawda- powiedział jakby mokrym głosem Shadow.- On naprawdę miał tu przyjechać...
- Przestań łgać, bo dostaniesz po mordzie- przerwał mu jeden z chłopaków, popychając Shadowa na ziemię. Ten wstał, trzymając się za posiniaczony łokieć. Growlithe zaczął warczeć.
- Spokojnie, Growl- powiedział Shadow, krzywiąc się z bólu i gładząc swojego pupila wolną ręką.
- Ej, co robicie?!- Tom usłyszał jakiś młody chłopięcy głos. Wszystko było już jednak tak zamazane, że nie mógł dostrzeć twarzy chłopaka.- Zostawcie go, bo was uśpię przy użyciu mojego pokemona!
Wizja znowu się zmieniła. Tym razem wszystko było już tak znieksztalcone, że Tom postanowił zamknąć oczy i jedynie słuchać.
- Przykro mi, naprawdę- usłyszał ten sam dźwięczny głos, który wcześniej starał się obronić Shadowa.
- Proszę, nie zostawiaj mnie- Tom był wstrząśnięty, gdy usłyszal zrozpaczonego i błagającego Shadowa, podczas gdy za każdym razem, gdy go spotykał, nie okazywał on żadnych emocji.- Ty jeden mnie tu lubisz... I coś dla mnie znaczysz...
- Ale a nie mam nic do gadania- odpowiedział mu grobowym tonem głos. Tom cąły czas zastanawiał się, kim jest jego posiadacz, bo z pewnością już go kiedyś słyszał. Shadow jęknął i wszystko ucichło. Wizja chyba znowu się zmieniła. Tom otworzył oczy.
- A więc proszę, oto twój Treecko- usłyszał głos mężczyzny, którego spotkał kiedyś podczas podróży po regionie Hoenn.Do Shadowa przemawiał profesor Birch. Najwyraźniej dawał mu ekwipunek potrzebny do rozpoczęcia podróży oraz startera.
- D-dziękuję- odrzekł Shadow, głosem drżącym od szczęścia. Tomowi nietrudno było się domyśleć, że cieszy się z możliwości uwolnienia się z więzienia, jakim z pewnością był dla niego Dom Dziecka.
- Teraz odnajdę cię...- Tom nie zdążył jednak usłyszeć do kogo skierował te słowa Shadow, bo nagle wizja się urwala, a on sam stracił przytomność i wrócił na stadion w Sky Arrow.

22. Powrót do rzeczywistości!

Obudził się z ogromnym bólem głowy. Wreszcie się przemógł i używając całej siły woli, podniósł ociężałe powieki. Zobaczył nad sobą Lily, wpatrującą się w niego nieprzeniknionym wzrokiem.
- Ktoś umarł?- zapytał dla rozluźnienia.
- Tak sądziliśmy- mruknęła Lily, jednak widać było, że znacznie jej ulżyło, gdy okazało się, że nic mu nie jest. Odszukał wzrokiem Ricka, który rozmawiał z siostrą Joy, pędzącą już w jego stronę. W tej chwili przypomniał sobie o tym, co jeszcze przed chwilą zobaczył.
- Wszystko dobrze?- zapytał Rick, podbiegając do niego i pomagając mu wstać. On jednak zwrócił wzrok w stronę samotnie podnoszącego się Shadowa, któy wydawal się być wstrząśnięty zaistniałą sprawą.
- A więc to prawda, że ruiny Unownów znajdują się w Sky Arrow!- zawołała lekko zafascynowanym, a lekko zaniepokojonym głosem siostra Joy.- Widocznie obudziliście jednego z nich... Na szczęście nic wam...
- Przepraszam, ale szczerze powiedziawszy, mam gdzieś tą rozmowę- powiedział zirytowanym głosem Tom. Idiotyczne paplaniny o tym, co mogło, a co nie moglo się stać, było mu w tej chwili najmniej potrzebne. Nie teraz, kiedy musiał pilnie porozmawiać z Shadowem. Podszedł do niego, zostawiając za sobą zaskoczonych przyjaciół i siostrę Joy. Gdy już do niego dotarł, zamarł.
Jak miał rozpocząć z nim rozmowę o czymś, o czym z pewnością wolał zapomnieć? A już na pewno nie chciał o tym rozmawiać z nim- w końcu dość sporo razy go obrażał.
Shadow spojrzal na niego ze smutkiem i powiedział z grobową miną:
- Przykro mi, że twoje dzieciństwo wyglądało tak, jak wyglądało.
- CO?!
To go zupełnie zaskoczyło- nie takich słów się spodziewał. Czyżby Shadow zobaczył, co ON sam przeżywał w ddzieciństwie? Zastanawiał się, czego mógł się dowiedzieć. Wolał jednak zmienić temat: nie chciał, by to, co działo się w jego życiu przed wyruszeniem w podróż pokemon ujrzało światło dzienne.
- Chyba jesteśmy do siebie nieco podobni- oznajmił sucho Shadow.
Tom uznał, że jednak trochę przesadził: ostatecznie to jedynie n z nich dwóch przebywał przez jakiś czas w Domu Dziecka. W gruncie rzeczy, w porównaniu do przeżyć Shadowa, z całą stanowczością mógł uznać, że jest bardzo szczęśliwym chłopcem. Mimo tych wielu braków...
- A ja nie widzę przesadnych podobieństw- uciął rozdrażnionym głosem.- Nie wiem, co ty zobaczyłeś...- tu oczy Shadowa zwężyły się- Ale ja widziałem...
Przerwal, jednak po chwili przelamał strach przed tym, jak zareaguje Shadow i opowiedział mu wszystko po kolei... Gdy skończył, Shadow był dogłębnie wstrząśnięty. Wyglądał, jakby sparaliżował go ElektroSzok.
- T-ty mnie nie m-mogłeś zobaczyć- powiedział ze strachem.
- Hej, spokojnie. Przecież...- zaczął Tom, jednak wstrząsnięty chłopak nie zamierzał go słuchać.
- ZAMKNIJ SIĘ!
To zadziwiające, jak ten niepozorny chłopiec, zazwyczaj opanowany, teraz wyglądał groźniej od rozwścieczonego Gyaradosa. Tom zamilkł, wpatrując się z lekkim strachem w Shadowa, gotów uskoczyć, gdyby ten chciał oddać cios.
- TO, CO WIDZIAŁEŚ BYŁO JEDYNIĘ ILUZJĄ WYTWORZONĄ PRZEZ UNOWNA!- krzyczał, doprowadzony do zimnej furii.- NIKOMU NIE POWIESZ O TYM, CO ZOBACZYŁEŚ, BO... ZABIJĘ CIĘ!
Tom cofnął się przerażony, jednak Shadow powoli dochodził do siebie. Nieprzyjemne wspomnienia musiały być dla niego prawdziwym koszmarem, skoro potrafić przestraszyć Toma, ktory normalnie by go wyśmiał.
Shadow jednak zdołał się już uspokoić i odwróciwszy się, ruszył drżąc z emocji w stronę Centrum Pokemon. Tom patrzył na niego, aż nie zniknął w budynku.
- O coś się pokłóciliście?- zapytała cicho Lily. Tom wzdrygnął się, dostrzegłwszy, że jego przyjaciele do niego podeszli, choć jeszcze przed chwilą, stał tu sam.
Trzaśnięcie drzwiami.
W tym momencie Shadow wyszedł z Centrum Pokemon, zakładając plecak. Zmierzył jeszcze groźnym spojrzeniem Toma, nim wyruszył w dalszą podróż. Tom jeszcze chwilę go obserwował, nim udzielił odpowiedzi na pytanie Lily.
- Nie... nieważne.

* * *

Przez kolejny tydzień Tom nie chciał ruszyć się ze Sky Arrow, jednak wkrótce okazało się to sprzyjającą okolicznością- przynajmniej dla Lily. Okazało się, że wkrótce rozegrać się miał kolejny PokeMusical. Tom w czasie, gdy Lily przygotowywała się do pokazow, zastanawiał się nad kilkoma istotnymi dla niego sprawami: co mógł zobaczyć Shadow w wymiarze stworzonym przez Unowna, kim jest osoba, z którą Shadow przyjaźnił się w Domu Dziecka, no i czy już go odnalazł. Nie mógł się oprzeć wrażeniu, że skądś znał już ten głos.
- Cześć wam- wyrwał go ze smętnych rozmyślań znajomy głos. Właśnie siedzieli w Centrum Pokemon, a obok nich stał Jake.- Bierzesz udział w PokeMusicalu, prawda, Lily?

23. Przed PokeMusicalem!

Tom leżał w łóżku, wpatrując się tępo w sufit. PokeMusical miał odbyć się już pojutrze. Wciąż czuł się bardzo nieswojo, wiedziąc, a raczej nie wiedziąc, czego Shadow mógł się o nim dowiedzieć w wymiarze stworzonym przez Unowna.
- Nie śpisz, prawda?- dobiegł go nieśmiały głos Lily.
- Racja- odpowiedział, nie bardzo zaskoczony faktem, że nie on jeden dotąd nie usnął.
- Co z tobą?- zapytała zirytowanym głosem.- Nie rozumiem, czemu jesteś taki... taki, jak jesteś. Szczerze powiedziawszy, nie czułam się tak dziwnie od czasu, gdy jakiś idiota powiedział mi, że jestem prawie tak ładna jak Brad Pitt... Z tym, że on jest okropnie brzydki!
Tom nie mogąc się powstrzymać, zachichotał. Lily chyba zadowolił ten fakt. Przynajmneij miała pewność, że Tom zachował resztki wariactwa.
- Więc?- spróbowała jeszcze raz się czegoś dowiedzieć.- Wiem, że twój stan ma związek z Shadowem. Co ten gbur ci zrobił? Jak chcesz, to mogę przeczyścić mu zęby. I przy okazji kilka wybić.
Tom uśmiechnął się i wstał. Lily zrobiła to samo. Nie chciał rozmawiać w niemal całkiem ogarniętym mrokiem pokoju, więc skinął w stronę drzwi i razem ruszyli w stronę kafejki Centrum Pokemon.

* * *

Tom przebudził się, mając w choc lekkim stopniu lepszy humor. Wczoraj wygadał się do woli, a Lily była bardzo wdzięczną słuchaczką. Opowiedział jej wszystko. No dobra, prawie wszystko...
Specjalnie pominął swoje refleksje dotyczące tego, co mógł zobaczyć Shadow. Jego przyjaciółce wystarczyło jednak to, co usłyszał. Tego dnia, zamierzał zdradzić tajemnicę swego złego samopoczucia Rickowi.
- Nie można było tak od razu? Przecież nie będziemy latać po nago po parkiecie, wrzeszcząc "Tom opowiedział nam historię Shadowa, umca umca..."- mruknął nasączonym ironią głosem Rick.
Tom powstrzymał się od wspomnienia o tym, co naprawdę go gryzło i jedynie wzruszył obojętnie ramionami. Z każdą chwilą wracała mu energia. Wreszcie odważył się zamówić hot-doga.
- Jesteś AŻ TAK GŁODNY?- zapytała Lily, wytrzeszczając oczy na widok pochłoniającego już ósmego hot-doda Toma.
- Bycie emo jest okropnie męczące- powiedział z przekonaniem, napchany do granic możliwości, Tom. Przełknął ostatni kęs bułki i dotknął pełnego brzucha.- Jak będę tak dużo jadł, to będę musiał przejść na jakąś dietę...
- Już to widzę- przerwał mu Rick.- Wybierasz jazdę konną czy samochodem?
- Osobiście odradzam jazdę konną- oznajmiła Lily.- Już sobie wyobrażam, po zakończeniu diety, Tom byłby taki sam, a koń byłby chodszy o jakieś dziesięć kilo!
- Ej, no, ja potrafię być wytrwały... Jeżeli przysięgnę, to uwierzycie? No bo ile razy was okłamałem?
- Nie wiem, czy w ogóle istnieją nazwy dla liczb z tyloma zerami- mruknęła Lily na tyle cicho, by Tom jej nie usłyszał. Rick stłumił śmiech.

* * *

- Lepiej mnie nie wkurzaj...
Tom właśnie przechodził obok Jake'a, najwyraźniej mocno zirytowanego poczynaniami jednego ze swoich pokemonów. Tom dostrzegł Shikijikę, który wyglądał nieco inaczej niż inne spotkane przez niego.
- Czemu twój Shikijika tak wygląda?
Jake wyprostował się z klasą i spojrzał na niego dumnym wzrokiem.
- Nie wiesz, że Shikijika zmienia swój wygląd na każdą porę roku? Zaczyna się październik, więc będzie miał wygląd jesienny...
- Co to za down?
Gdyby Tom tego nie widzał, w życiu by nie uwierzył. Ale poruszające się wargi pokesarny potwierdziły to, co wydawało mu się nieprawdopodobne. Pokemon Jake'a przemówił.
- Wyrażaj się, proszę- jęknął Jake, zrozpaczony tak wulgarnym zachowaniem swojego pupila. W tym momencie dźwięczny głos przypomniał Tomowi o czymś. Przemawiał takim samym tonem, jak osoba w jego wizji... Nie mógł się mylić.
Właśnie odkrył, z kim Shadow przyjaźnił się w Centrum Pokemon.
- Wychowywałes się w Domu Dziecka?- zapytał, nie owijając w bawełnę.
- Co cię to? Chcesz w czambo?- usłyszał gniewny głos Shikijiki, na który postanowił jednak nie reagować. Jake spojrzał na Toma lekko zdumionym wzrokiem. Nie był jednak tak zdenerwowany czy wstrząśnięty, jak Shadow.
- Tak... Skąd wiesz?- zapytał. Tom postanowił nie udzielać odpowiedzi na to pytanie. Bo co miał odpowiedzieć, nie ujawniając prawdy? Obiecał Shadowowi, że nikomu nie powie o tym, co zobaczył. Lily i Rick byli wyjątkami.
- Nie wiem, tak jakoś...- powiedział wymijająco, zastanawiając się, jak mógł trafić. I wydostać, oczywiście.
- Nie kłam, bo pociągnę ci z kopyta- oznajmił wzburzony podopieczny Jake'a.
- Sorry za niego. A sądziłem, że gadający pokemon mi się przyda...- powiedział, wzdychając posępnie.
- Zamknij się, bo w ryj dostaniesz. A z jakimś obstańcem z sińcem na twarzy nie będę występować w jakimś pokegównie- zagroził Shikijika.
Tom zastanawiał się czy ma wybuchnąć śmiechem, czy zachować powagę. Od podjęcia decyzji powstrzymał go Jake.
- Jak widać na załączonym obrazki, Shikijika nie wykazuje entuzjazmu na wieść, że został zniewolony przez byle człowieka...
- Właśnie widzę. I ty go chcesz wystawić do konkursu?
- A co, masz jakiś problem?- zdenerwowała się pokesarna o niezbyt wyszukanych manierach.
- Wybacz, panie dresie- odrzekł ze złością Tom, odwracając się plecami do Jake'a i jego pokemona.- Zobaczymy się później. Życzę powodzenia z wytrenowaniem tego debila z IQ niższym od Ani z Zielonego Pagórka czy jak jej tam.

24. PokeMusical! Talent Jake'a

I wreszcie nadszedł czas na PokeMusical w mieście Sky Arrow. Lily była pozytywnie nastawiona- w końcu już w swoim debiucie zdobyła pierwszą wstażkę w regionie Isshu. Tym razem każdy miał jednak użyć dwóch pokemonów: i w rundzie apelowej, i w fazie pojedynków.
- Aty jak oceniasz sytuację?- zapytał Toma Rick.
- Wiem, że jeśli tylko zobaczę tego zdebilałego Shikijikę, to wyjdę na środek sali i skopię go tak, że rodzona ciotka nie pozna dekla- odparł Tom, nie mogąc zapomnieć wstrętnej twarzy źle wychowanego podopiecznego Jake'a.
- Chodziło mi raczej o ocenę sytuację Lily... mniejsza z tym- mruknął zdegustowanym głosem Rick.
- Nie wiem. Albo wygra albo przegra.
- Trudno o lepsze podsumowanie sytuacji- skomentował Rick, wchodząc jako pierwszy do sali, w której miał odbyć się PokeMusical, uparcie nazywany przez Toma i Lily pokazami.
Ta sala była w gruncie rzeczy bardzo podobna do tej w mieście Shippou. Z tą różnicą, że nawierzchnia była zalana wodą, w której pływała płyta w kształcie wstążki.
- Uaau... takie coś widziałem ostatnio w Cerulean- powiedział Rick.
- Ach tak, w tym mieście znajdującym się w Afryce, a tak dokładniej w Mongolii lub między nią, a Francją?- zapytał przesadnie słodkim głosem Tom.

* * *

Te pokazy stały na wyższym poziomie niż te rozegrane w Shippou City. Strategie były dobre tak, jakby rozgrywane były na Wielkim Festiwalu- według Toma do najlepszych należały wytworzenie naelektrazowanego Wiru Wodnego oraz utworzenie zamrożonych posągów podczas zderzenia dwóch Lodowych Promieni.
Teraz nadszedł czas prezentacji Lily.
- Hiyappu, Meganium, lećcie!- zawołała, wychodząc na scenę. W oczy rzucił się błyszczący łańcuszek, który zawiesiła sobie na szyi. Meganium od razu odbił się pnączami od powierzchni, a Hiyappu wydał ładny dźwięk, który przełożył się na krótką piosenkę. To już wystarczyło, by Lily otrzymała gromkie brawa- również od Toma i Ricka. No i Jake'a, choć jego nie mogła dostrzec, bo obecnie przebywał w poczekalni.
Po chwili Hiyappu rozpoczął wykonywanie tańca, w którym przeważały piruety. Po chwili dodał do swego występu Wodną Broń, której Meganium unikała, używając do poruszania się w powietrzu Dzikich Pnączy przez cały czas przytwierdzonych do płyty.
Na tym ich przyjaciółka zakończyła występ i udała się do poczekalni. Tom i Rick również tam poszli, słysząc gromkie brawa.
- Wiedziałąm. To ten łańcuszek przyniósł mi szczęściie- powiedziała Lily z uradowaną miną, ściskając błyszczący sznureczek.
- Taak... A Siwy Mikołaj i Zębata Wrózka istnieją- mruknął głosem pełnym sarkazmu Tom.
- Cicho bądź.
Rick powstrzymał wszczynającą się już kłótnię, wskazując im ekran umieszczony nad jedną z ławek w poczekalni. Był tu zapewne po to, by zawodnicy mogli obserwować poczynania innych uczestników PokeMusicalu- choć Tom i Lily wrzeszczeli na każdego, kto nie nazywał go "pokazami". Na scenie właśnie pojawił się Jake, który miał jeszcze bardziej dostojną minę, niż zwykle. Wyjął dwa pokeballe, z których chwilę później wydostały się Chatot i Shikijika. Twarz Toma zmieniła się na taką, jakby dowiedział się, że Boże Narodzenia miało nastąpić miesiąc wcześniej. Był pewien, że podczas występu pokesarny będzie mógł się ubawić tak dobrze, jakby występował kabaret- a przynajmniej taką miał nadzieję. Rick był jednak pewien udanego występu.
- Shikijika, POD ŻADNYM POZOREM NIE UŻYWAJ KULI ENERGII, a ty Chatot, użyj Śpiewu!
Tom wybuchnął śmiechem, gdy pokesarna na wyraźny zakaz swojego trenera, wystrzelił napełnioną energią kulę. Nie sądził, że Jake wybierze aż tak nietypowy sposób poskromienia Shikijiki. Tłum najwyraźniej uważał tak samo. Chatot jednak uratował sytuację: kolorowe nuty, złączywszy się z Kulami Energii dały naprawdę nieziemski efekt.
- Dziobnij go!- zawołał Jake. Shikijika trafiony dziobem Chatota, wydał z siebie wysoki dźwięk. Chatot zaczął do niego nucić powolną melodię, a Jake zaskoczył wszystkich, wyciągając z kieszeni mikrofon.
- Co on...?- zaczął zupełnie zaskoczony Rick.
Jake przyłożył mikrofon do ust i zaczął śpiewać powolnie, w rytm nadany przez jego pokemony.
- Jeśli możliwość masz, zwiedź pokemonów świat... Lecz kiedy wrócisz już, baw dobrze się znów tu. Odliczaj, trzy, dwa razy, po czym oklaskuj nas...
Jake skończył śpiewać, a rozbawiona mina Toma ustąpiła innej, napełnionej po brzegi podziwem. Już dawno zauważył, że rywal Lily ma bardzo dźwięczny głos. Nie sądził jednak, że potrafi tak świetnie śpiewać. Sam nie wiedział, co powiedzieć.
Tłum już oklaskiwał Jake'a, a jeden z sędziów wstał i zdjął swój kapelusz w geście uznania.
Nikt nie był zaskoczony- poza Lily- kiedy Jake dostał się dalej na pierwszym miejscu. Lily była jednak tuż za nim i uż wiedziała, że może się z nim zmierzyć dopiero w finale. Oboje bez problemu wygrali półfnałówą rundę, podczas gdy Tom bawił się w zapowiadanie występów piosenkarzy, zainspirowany występem Jake'a.
- Ależ teraz będą jaja, bo teraz wystąpi Kayah! Wyjmij teraz z nosa gil, bo na scenie dzisiaj Feel!
W tym momencie zaczęła się walka. Lily wybrała Infernape'a i Meganium, a Jake Chatota oraz Shikijikę. Meganium został kilka razy zdzielony Powietrznym Asem, nim uruchomił swoją zdolność- Wzrost. Natychmiast odpowiedział Słonecznym Promieniem, któy przyjął Shikijika. Rozwścieczony natychmiast powali go Kulą Energii Infernape w akcie zemsty uderzył Ognistym Bombardowaniem w Chatota. Ten, ledwo żywy zaatakował go skrzydłami, obracając się. Na swoje nieszczęście drasnął również pokesarnę. Ten wkurzony zaczął strzelać Kulami Energii gdzie popadnie.
- Nieprawdopodobne- powiedział Rick, widząc zupełnie nieprzytomnego Infernape'a oraz Chatota.- Powalił i przeciwnika, i kumpla.
Lily zaskoczona zamknęła w ballu Infernape'a, po czym wróciła do poczekalni podczas gdy Jake właśnie otrzymywał wstążkę, która- jak wynikało z przemowy komentatora- była jego trzecią.
- Wiedziałam, to wina tego łańcuszka- powiedziała ze złością, po czym zwróciła się do chłopaków.- Jaką długość powinien mieć łańcuszek?
- Dwa metry- burknął Tom. Kąciki warg Lily zadrgały, jakby powstrzymywała się od śmiechu.
- No ale skoro zakończyliśmy wątek WaterSportu oraz pokazów w Sky Arrow, to może wyruszamy do Hiun City?- zaproponował Rick.
- Dobra! Ruszamy do Fiut City!
Lily złapała się za głowę w geście degustacji.

25. Pokełącze! Powrót Shavera

Hiun City. Jedno z najbardziej rozwiniętych miast w regionie Isshu i prawdopodobnie największe. Rzeczą charakterystyczną jest olbrzymi port, ciągnący się wzdłuż linii brzegowej miasta, leżącego właśnie nad morzem.
Wszystkie budynki są tu co najmniej wielkości biurowców, a niektóre są po prostu drapaczami chmur, najwyższymi w całym regionie. Mimo wysoko rozwiniętej cywilizacji miasto jest nadzwyczaj urokliwe. Nie unosi się tu smog, bo ludzie korzystają w dużej mierze z energii słonecznej. Świadczy to o tym, że chca oni żyć całkowicie w zgodzie z naturą.
- Frut City! To jest to!- zawołał Tom, zatrzymując się tuż przed bramą miasta.
- Ty nawet nie umiesz poprawnie przeczytać nazwy?- zapytała zrozpaczonym z szaleństwa - do którego zresztą doprowadził ją Tom- głosem Lily.
- Może chodźmy do Centrum Pokemon?- zapytał Rick, jako pierwszy przekraczając próg miasta. Wciąż wpatrywał się w dwójkę przyjaciół, teraz sprzeczającą się o to, kto pierwszych z nich przejdzie przez bramę.
- Dziewczynom się ustępuje- powiedziała stanowczo Lily, uderzając Toma w brzuch z łokcia. Ten jęknął cicho, po czym odsunął się, mówiąc:
- Wyluzuj miednicę! Przełaź pierwsza, głupim się ustępuje!
- Więc na co czekasz? Właź!
Wreszcie przeszli przez bramę, a Rick był tak zirytowany, że niechcący na kogoś wpadł.
- Masz Alzheimera?- zapytał Tom.- Mieliśmy iść do Centrum...
- A zbanować ci konto na tibii?
- Nie gram w tibię.
W tym momencie z lekko piaskowej drogi podniosła się dziewczyna przewrócona przez Ricka. Ten natychmiast przestał sprzeczać się z Tomem.
- Przepraszam- powiedział Rick takim głosem, jakby zjał za dużo ciasta.
Dziewczyna się zaczerwieniła. Miała długie, ciemne i gęste włosy, białe kozaki sięgające niemal do kolan oraz czarną sukienkę, zakrywającą jej połowę ud.
- Jestem Rick.
- A ja Diana. Czekaj... Rick?
- Niech zgadnę... "jakież to piękne imię"- zaczęła naśladować jej głos Lily takim głosem, jakby wiedziała dokładnie o co jej chodzi. Ta spłonęła rumieńcem.
- Diana, daj se siana- zaintonował Tom.
- Cicho bądź, deklu. Niejaki Rick, John i Billy mają stawić się do naszej siostry Joy, gdy tylko pojawią się w mieście.
- John?- zapytał Tom.
- Billy?- zdumiła się Lily.
Mimo jawnego zdziwienia poszli do Centrum Pokemon, by sprawdzić, w jakim celu miał tu stawić się Rick.
- Rick, Tom i Lily?- spytała pielęgniarka, gdy Rick powiedział jej, w jakim celu tu przybyli.
- A to nie miał być John i...- zaczęła Lily.
- Zabiję kretynkę- powiedział wzburzonym głosem Tom. Fakt, że ktoś przeinaczył jego imię wołał o pomstę do nieba, a co najmniej o pozew, który zamierzał wnieść za tę obrazę do sądu.
Okazało się, że otrzymali trzy urządzenia- po jednym dla każdego- pełniące funkcję czegoś w rodzaju telefonu z funkcją GPS. Zwało się pokełączem.
- Coś mi tu nie pasi- mruknął Rick.
- Jak ci nie pasi, to napisz do Kasi- ścięła Lily.
- Kasia cię zgasi- dodał Tom, chichocąc.
- Lepiej bądź cicho Tom, bo wyślę cię na kurs "I ty możesz prasować"- odciął się Rick.- Ja po prostu się zastanawiam, kto mógł nam to podarować. Bo to kosztuje minimum stówę.
- A właśnie- rzekła siostra Joy.- Chłopak mial blond wlosy, białopomarańczową koszulkę w paski i charakterystyczny zielony szalik. Nazywał się Lucas.

* * *

Tom bawił się swym pokełączem. Odkrył fascynującą możliwość zbliżenia, co pozwoliło mu na odszukiwanie zabawnych reklam.
- O, ta jest fajna... "Podaj piwo, kobieto. A może użyłbyś magicznego słowa? Czary mary, podaj browary... Kurs poskramiania kobiet!"...
- A tu reklama mięsa- przerwała mu Lily, której również spodobała się ta funkcja.- Trochę czarny humor. Kanibal mówi, że ma dobre dzieci. A dziecko najwyraźniej wierzy w reinkarnację, bo ma zaciesz, jakby to nie jego mieli zjeść...
- A tu czerwony muchomor z napisem "Przysmak teściowej"...
- Litości!
Te nieustanne czytania reklam najwyraźniej nmie bawiły Ricka, aż tak jak ich. Prawdę mówiąc, w ogóle go nie bawiły. Raczej nudziły.
- Nie wiem czy zauważyliście, ale te reklamy czytacie któryś raz. A żart powtarzany kilka razy jezt żartem niesmacznym.
- Chędoż się!- zawołał Tom. To już zmusiło Ricka do cichego chichotu.
- Coś ty powiedział?- zapytał z udawaną nutką groźby.
- Zasugerował, byś poznał jakąś fajną dziewczynę i zaczął z nią studiować anatomię człowieka- mruknęła Lily na tyle cicho, by jedynie Tom ją usłyszał.

* * *

- Infernape, Ognisty Klaps!
Podopieczny Toma uformował swoją grzywę w gruby pas, po czym zdzielił nim Swannę Ricka- bo właśnie byli podczas treningu.
- Co ja widzę...
W tym momencie Tom odwrócił się z takim impetem, że niemal się przewrócił. Jego Infernape doskoczył do niego, by powstrzymać upadek.
- Shaver?- zdziwiła się Lily.- A co ty tu robisz?
- Właśnie mam dwa dni wolnego. Szefuńcio uznał, że zasłużyłem na odpoczynek...
- Innymi słowy zwolnił cię?- zapytał rozbawionym głosem Rick. Shaver popatrzył na niego, jak na karalucha.- A jeśli już mowa o pracy, to nam też już powoli zaczyna kończyć siękasa...
- Jak to? Przecież wziąłem równy tysiak!- zawołał Tom.
- Ja troszkę mniej. No ale wiesz, jak się wcina hot-dogi bez opamiętania...- mruknął Rick.
- Z opamiętaniem! Pamiętam wszystkie, które zjadłem i mogę z całą stanowczością stwierdzić, że w Sky Arrow mają decyfit ketchupu!
Shaver roześmiał się, po czym usiadł na ławce obok Lily.
- Zdumiewające- mruknęła ta, mierząc go krytycznym spojrzeniem.- Nie pracujesz, ale płaszcz masz ten sam. A jest jeszcze ciepło.
- Mam w nim wiele potrzebnych rzeczy... czy to pokełącze?- zapytał niespodzieawnie, wskazując na trzymane przez nią urządzenie.
- Tak. Dostaliśmy je od naszego przyjaciela, Lucasa- powiedziała udając obojętność Lily, widząc zazdrość wymalowaną na twarzy detektywa.
- Zamień się!
- Chyba żart...
- Dam ci aparat!- zawołał Shaver, wyciągając z kieszeni aparat cyfrowy marki Olympus. Oczy Lily rozbłysły się.- Najnowszy model!
- Dobra, masz!- Lily podała mu pokełącze i wzięła aparat, wpatrując się w niego zafascynowanym wzrokiem. Nawet nie zwróciło uwagi na to, że Tom i Rick skończyli trening i rozmawiali wraz z Shaverem o Lucasie.
- Nie chcecie mu podziękować? W bazie danych są zapisani wszyscy użytkownicy pokełącza- powiedział Shaver, wyjmując pokełącze otrzymane od Lily. Rick opisał mu dokładnie wygląd Lucasa, a ten po kilku minutach go odnalazł.
- Dobra, możecie z nim pogadać- powiedział, podając im urządzenie.
Tom chwycił pokełącze i aż go zatkało- odebrał ktoś zupełnie inny od Lucasa. Rick spojrzał mu przez ramię, po czym zdumionym głosem zawołał:
- Jade?!

Ostatnio edytowany przez Tom (2010-10-15 12:14:46)

Rozdział 11 wymiata!

Najlepsze teksty:

- Przez ciebie upadł mi szejk!- zbulwersował się Tom.- Wiesz co? Gdybym był dziewczyną i poprosiłbyś mnie do tańca w tym stroju... Wiesz co bym odpowiedział?
- Nie.
- Skąd wiedziałeś?- Jake nie przejął się tą uwagę, najwyraźniej pewien, że ubiera się stylowo.

Albo:

Zaczął czytać jakiś artykuł.- "Prezydent był na premierze..." No nie, zboczeńcy!

Super rozdział (jak wszystkie inne)!
10/10

Ostatnio edytowany przez Storm (2010-10-14 17:27:45)

Ciekawe kto wygra turniej... Rozdział 12, jak i 13 zasługują na 10, na 10! Dobre było z tym nk...

Fajny był tylko tekst z krową, jednak muszę przyznać, że nic oryginalnego, spotkałam się z nim już 2 razy. Poza tym zastanawiam się co mnie trapi

Topla, kufa, kolejną zapowiedź łapajcie

Tytuły kolejnych rozdziałów
15. Turniej w Shippou dobiega końca! Walka z Aloe!
16. W imię wolności! Pojawia się N!

W najbliższych rozdziałach zostanie dokończony rozgrywający się w mieście Shippou, turniej, którego dwaj zwycięzcy mogą stoczyć walkę o odznakę. Pierwszym z nich zostaje Tom, a drugi zostaje wyłoniony z walki Lucasa z Hikaru. Ten pierwszy wybiera Electivire'a, ten drugi Mamepato- przewaga typów oczywiście daje korzyścia Lucasowi, jednak Hikaru może mieć jakiegoś asa w rękawie. Czy siła młodości będzie mogła się równać z doświadczeniem? I czy którykolwiek z chłopaków zdobędzie odznakę, zmęczony walkami w turnieju?
Niezależnie od tego Tom, Lily i Rick nadal zostają w pobliżu miasta Shippou, gdzie spotykają dość nietypową osobę o równie nietypowym imieniu- choć oni podejrzewają, że może to być jego pseudonim- N. Ma on dość nietypowe poglądy na temat pokemonów, przez co między nim, a liderem grupy, Tomem, dochodzi do pewnych zgrzytów.
Jak potoczą się dalsze przygody Toma, Lily i Ricka?

Ostatnio edytowany przez Tom (2010-10-05 16:29:17)

Nie znalazłam nic śmiesznego. Walk też za bardzo nie lubię, więc ten rozdział trochę MI się nudził.

-a dla mnie był spoko...co prawda nie było zbyt śmiesznych momentów, ale mnie nie o to chodzi...

mnie się podobało...10/10