Zdziwiła mnie odpowiedź mężczyzny. Dziwny jest... jak na człowieka i to bardzo. Moja pierwsza dłuższa rozmowa i trafił się taki ktoś...
- Cóż, jestem klonem, mam w sobie DNA Arceusa - powiedziałam prosto z mostu.
Czekałam na jego odpowiedź. Mimo wszystko mężczyzna mnie ciekawił. Zresztą wszystko mnie ciekawiło...

Oparłam się o drzewo i chwilę patrzyłam na mężczyznę.
- Masz rację... - stwierdziłam po chwili. - Tyle że ja jeszcze w niczym się nie orientuję... Hm... - zamyśliłam się, szukając odpowiedniego sformułowania. - Mam dopiero kilka tygodni - powiedziałam po chwili.
Cały czas uważnie go obserwowałam. A jak jest z nim? Czy on też może chcieć mnie wykorzystać? Cóż, raczej nie, ale chciałam z kimś porozmawiać i może mi coś wyjaśni.

Kilka tygodni. W stosunku do życia ludzi wyglądało to na śmiesznie mało. Bardo się zdziwiłam, kiedy mężczyzna nagle mnie złapał za ramię i rzucił w krzaki. Jak sam w nie wskoczył to w pierwszej chwili miałam zamiar go spytać o powód, ale po tym "Ćsiii..." wiedziałam, że trzeba milczeć. Siedziałam więc nieruchomo, uważnie nasłuchując i starając się dojrzeć przyczynę tego całego naszego ukrywania się.

Uważnie słuchałam tego, co mówią. Chodzi im o mnie? Ale skąd wiedzą, że jestem tutaj? Może ktoś jeszcze mnie zobaczył w tym mieście jak mi czapka spadła?  Wolałam nie zostać znaleziona przez nich. Tak więc przyczaiłam się w tych krzakach i czekałam, może sobie zaraz pójdą... Kątem oka patrzyłam na mężczyznę, który tu ze mną był. Eksperyment... Ja nim byłam. W takim razie "pracodawcy" to naukowcy? Na twarzy pojawił mi się wyraz wrogości. W obecnej chwili bym tam wpadła i dała im niezłego łupnia, ale wolałam być ostrożna, bo pewnie tylko niepotrzebnie wpakowałabym się w kłopoty...

Odetchnęłam z ulgą. Spojrzałam na mężczyznę.
- To ja będę już iść... - mruknęłam.
Po chwili wstałam i rozejrzałam się wokoło. W takim razie muszę się przenieść gdzieś indziej...
- Do widzenia - powiedziałam jeszcze a odchodnym.
Wskoczyłam na jedno z drzew i zaczęłam skakać jak wcześniej. Widziałam niedaleko drogę do innego miasta. Miałam zamiar się jej trzymać.

Ciągle jednak miałam na policzkach te swoje poziome kreski... Cóż, może nikt nie zwróci na nie specjalnej uwagi... Spojrzałam na swoją prawą dłoń i poruszyłam palcami. Westchnęłam. Cóż, jestem ludzkim wymysłem i teraz będę miała przez to ciągle kłopoty. Zastanawiało mnie tylko... po co ja w ogóle zostałam stworzona? Czyjaś zachcianka czy jakiś określony cel? Po chwili jednak pokręciłam głową, nie było sensu się tym zamartwiać... Tak więc dalej raźnie szłam tą drogą, rozglądając się wokoło zaciekawiona. Wypatrywałam też trochę jakichś drzew owocowych. Dzisiaj zupełnie nic nie jadłam...

- Hm? - spojrzałam zdziwiona na pokemona.
Mimo wszystko tak chciało mi się pić, że wzięłam łyk tej wody. Po chwili siadłam przed pokemonem, patrząc się na niego zaciekawiona. Ja też przecież byłam pokemonem... tak jakby... Raczej częściowo. Rety, dziwne uczucie jak ktoś się na ciebie tak gapi.
- Cześć - powiedziałam w końcu do żółtej kaczki.